از کارخانه‌ها تا دشت‌ها،
بیانیه‌ای برای اتحاد جنبش‌های کارگری و محیط زیستی
«هیچ سیاست پیش‌رویی در رابطه با محیط زیست و رفاه عمومی آغاز نخواهد شد، اگر وضعیت تولید، خصوصی‌سازی‌ها، شرکت‌های پیمان‌کاری، امنیت شغلی و دستمزدهای کارگران و حتی شیوه نظارت بر صنایع مادر و تعهداتشان در حوزه محیط زیست تغییر نکند»
نزدیک به سی روز از آغاز اعتصابات کارگری با نام کمپین۱۴۰۰ صنعت نفت ایران می‌گذرد و تا اینجا کارگران ۹۶ پالایشگاه و مرکز پتروشیمی و نیروگاه در ۱۹ شهر به این اعتصابات پیوسته‌اند. تا امروز این اعتصابات با محوریت مطالباتی چون افزایش دستمزدها، اعتراض به خصوصی سازی‌ها و فساد و نداشتن امنیت شغلی، با مطالبه حذف کامل پیمان‌کاری و شرکت‌های واسطه و افزایش امنیت شغلی کارگران، ادامه یافته‌اند. این اعتصابات که با اعتصابات کارگران پیمانکار صنعت نفت در عسلویه آغاز شد حالا صنایع نفت و گاز، خودروسازی و نیروگاهی را درگیر مستقیم این اعتصابات کرده است.
این اعتصابات که با حمایت گسترده فعالان سندیکایی، معلمان، بازماندگان آبان خونین ۹۸ و بسیاری از بخش‌های مدنی و سیاسی ایران همراه شده‌است، از گسترده‌ترین اعتصابات در وضعیت سیاسی پس از انقلاب ۵۷ به شمار می‌آید.
ما برخی از پژوهشگران و کنشگران و اصحاب رسانه فعال در حوزه محیط زیست ضمن اعتراض به سیاستی که در آن به مصرف منابع می‌پردازد, بدون توجه به توسعه عدالت محور و ظرفیت اکولوژیکی سرزمین و سلامت و ایمنی کارگران, اعلام می‌داریم که با این اعتصابات کارگران و کمپین ۱۴۰۰ همدل وهمبسته هستیم . فکر می‌کنیم که سیاست‌های خصوصی‌سازی و شیوه تولید در این صنایع ضمن وضعیت غیرانسانی و نابرابر اجتماعی که برای کارگران این صنایع ایجاد کرده‌اند، به شکلی غیرمسولانه‌ای در حال تخریب منابع، آلودن محیط زیست و از بین بردن آب و خاک و منابع طبیعی کشورهستند.
این سیاست‌ها ضمن وضعیتی که در بالا توصیف شد، یک وضعیت توسعه غیرپایدار و مصرفی را ایجاد کرده‌اند که به واسطه آن خسارات محیط زیستی بسیار مخرب در محدوده شهرها و استانهای این صنایع به وجود آمده‌اند. این وضعیت در شرایطی تشدید می‌شود که هیچ توجهی به سلامت و ایمنی کارگران در صنایع وجود ندارد و به واسطه این سیاست‌ها مصرف بی رویه منابع طبیعی در سیستمی انحصاری و منفعت طلبانه بدون در نظر گرفتن نسل آینده در حال ترویج است. در ادامه این سیاست‌هاست که عدم توجه به ضرورت ایجاد اشتغال پایدار و امن در پیوند با عدالت اقلیمی و پتانسیل و توانمندیهای هر استان بی توجه به شرایط وضعیت مهاجران و حاشیه نشینان در حال توجیه و عادی سازیست.
ما ضمن اشاره به پیوند سیاست تخریبی محیط زیست در رابطه با این صنایع و وضعیت کارگران خود را در همبستگی مستقیم با کمپین ۱۴۰۰ به عنوان یکی از قوی‌ترین و پرشورترین اعتصابات کارگری تاریخ معاصر ایران می‌دانیم و ضمن همبستگی با این کارگران و همچنین اعتراضات مردم خوزستان به کم‌آبی، سرکوب این اعتراضات و اعتصابات به شیوه‌های مختلف را محکوم می‌کنیم.
ما فکر می‌کنیم، هیچ سیاست پیش‌رویی در رابطه با محیط زیست و رفاه عمومی آغاز نخواهد شد، اگر وضعیت تولید، خصوصی‌سازی‌ها، شرکت‌های پیمان‌کاری، امنیت شغلی و دستمزدهای کارگران و حتی شیوه نظارت بر صنایع مادر و تعهداتشان در حوزه محیط زیست تغییر نکند. بدون در نظر گرفتن نقش مهم کارگران وکشاوزان و روستاییان وعشایر به عنوان ذینفعان نخست آب و منابع طبیعی , محافظت و مدیریت آن امکان پذیر نخواهد بود
محیط زیست ملک خصوصی سرمایه‌داران نیست، و منابع طبیعی کالا نیست. حق حیات همه زیستمندان باید در نظر گرفته شود.
جمعی از کنشگران و پژوهشگران و فعالین رسانه در حوزه محیط زیست
