«آتش در زندان»

سیمین بهبهانی

سیمین خلیلی، مشهور به بهبهانی، (زادروز 28 تیرماه 1306 ـ درگذشت 28 مرداد1393) از غزل سرایان برجستۀ معاصر ایران است. وی در طول زندگیش بیش از 600غزل سرود که در بیست کتاب به چاپ رسیدند. او را به خاطر نوآوریهایش در ابداع وزنهای تازه و مضمونها و تصویرهای شاعرانۀ نوپدید «نیمای غزل» نام نهاده اند.
سیمین بهبهانی دانش آموختۀ رشتۀ حقوق و به مدت سی سال (از 1330 تا 1360) در آموزش و پرورش فعالیت می کرد. او از مدافعان سرسخت آزادی و حقوق بشر بود. بار ها در حرکت های اعتراضی مردم، از جمله در همایش های خانواده های شهدا و زندانیان سیاسی، دیده می شد. در یکی از این همایش ها در اسفند 1386 مورد تهاجم مأموران رژیم قرارگرفت و مجروح شد.

از سیمین بهبهانی ده ها مجموعۀ شعر و صدها متن ترانه بر جای مانده است. شعر شور انگیز «آتش در زندان» را وی در پاییز 1367 برای فاجعه ملی قتل عام زندانیان سیاسی سرود:

«آتش در زندان»

«آتش به زندان افتاد
ای داد از آن شب، ای داد!

ابلیس می‌زد فریاد:
“های‌ ای نرون روحت شاد!”

صد نارون قیراندود،
از دود پیچان می‌شد،

صد بیدبن خونالود
از شعله رقصان می‌زاد

دیوانه آتش افروخت
وان خیل زندانی سوخت

خاکستر از آنان کو؟
تا سوی ما آرد باد

سنگی نه و گوری نه
اوراق مسطوری نه

نام و نشان از آنان
دیگر که دارد در یاد؟

نه نه که آنان پاکند
روشنگر افلاکند
هر اختری از آنان
هرشب خبر خواهد داد

سخت است سخت اما من
دانم که فردا دشمن

پا تا به‌سر خواهد سوخت
در آتش این بیداد

ای مادران! دستادست
شورنده صف باید بست
تا دل بترکد از دیو
فریاد! با هم فریاد!»

(پاییز 1367)

به مناسبت سالروز فاجعه ملی قتل عام زندانیان سیاسی سال 67