ما بازنشستگان تامین اجتماعی یکسری خواسته ها و مطالبات مثل تمام مردم ایران بصورت عمومی ؛ب عنوان یک ایرانی و یک شهروند داریم که باید همیشه تیغ تیز انتقادات و نیشتر قلم ما برای جراحی دمل های چرکین در حوزه های اقتصاد و سیاست و فرهنگ …. بکار برود این از حیث عام هست . ولی از حیث خاص باید بیشتر و تخصصی تر روی خواسته های صنفی و حقوقی مان در حوزه تامین اجتماعی و کانونهای بازنشستگی و هر آن چه در این سازمانها و وزارت کار متمرکز شویم چون دقیقا با جیب ما و سرنوشت ما سروکار دارد . غرض این است که مشکلات ما نه کشور است و نه تامین اجتماعی و نه کانونها و نه وزارت کار است و از طرف دیگر هم کشور است و هم تامین اجتماعی و هم کانونها و هم وزارت کار هست . به اصطلاح می گویند (نه این است و نه آن است ؛ هم این است و هم آن است ) . مشکلات کشور را اعم از قوای سه گانه و مطبوعات همه می گویند و می نویسند اما برای بازنشسته جماعت در این وانفسا و تورم سیل آسا و خانمان برانداز تقریبا هیچ کسی تره خرد نمی کند و برای مشکلات ما به آنصورت رضایتبخش از مقامات مسئول عملا کاری انجام نمی دهد . ما بازنشستگان مثل ایتام پدر و مادر مرده برای کسب حق و حقوق قانونی مان در یک چرخه و دور باطل از کانون به تامین اجتماعی و از آنجا به اداره کار و از آنجا به کانونهای بازنشستگان استان و کشور و نزد نمایندگان مجلس استانداریها و فرمانداریها رجوع می نماییم هر چند که سعی می کنند ما را از گردونه رفتن به اماکن و مقامات یاد شده منصرف نمایند . بنده پس از این همه مدت علت العلل دردهای بازنشستگان و نرسیدن به حق و حقوق بازنشستگان را وجود برخی افراد حاضر در هیات مدیره کانونهای سست اراده ؛ غیر مطالبه گر ؛ معامله گر ؛ ترسو ؛ محافظه کار ؛ کم سواد ؛ غیر مبتکر که بانیان و حافظان وضع سیاه موجود و اسفبار بازنشستگان تشخیص داده ام . دنباله این زنجیره کانونهای عالی استان و کانون عالی بازنشستگان کشور هست . سست عنصری و فرهنگ بده بستان بعنوان یک پدیده و آفت در کانونهای ما بصورت مافیایی و سرطان وار ریشه دوانده بطوری که نه سازمان تامین اجتماعی و نه وزارت کار و نه مجلس نه تنها از جمعیت 15 میلیون نفری بازنشستگان تامین اجتماعی( پنج میلیون بازنشسته و خانواده شان ) حساب نمی برند بلکه در روز روشن بدون واهمه و هراس با بی قانونی و کم محلی به صراحت های درج شده در قانون از پرداخت حق و حقوق قانونی بازنشستگان خودداری می کنند . در این بین اسف بار تر این است که مطالبه گران صادق ؛راستین و کاربلد آماج انواع بازداشت و حبس و احکام قضایی و تهدید و ارعاب مقامات قرار گرفته اند ولی برخی هیات مدیره های سودجو و منفعت طلب و غیرکاری در برج عاج نشسته و از خوان نعمت بازنشستگان در قالب جبران خدمت و حقوق و مزایای جنبی بهره مند هستند حتی در خاموش کردن صدای به حق بازنشستگان مطالبه گر کمال همکاری را با دولت داشته و دارند . همه ما باید بدانیم اولین راه برون رفت از وضع سیاه و نامطلوب موجود و حرکت به سوی وضعیت مطلوب گزینش و معرفی افراد با تجربه و باسواد و انگیزه دار و متعهد برای کاندیداتوری در هیات مدیره های کانونهای بازنشستگی سراسر کشور و رای دادن به آنها با انسجام و سازماندهی لازم برای رسیدن به اهداف عالیه جامعه بازنشسته کارگری می باشد.
زشت‌ترین نوعِ ترس، ترس از ابراز علنی حق از ترس زخمِ زبان اهل باطل است.
یوسف بهروز- بازنشسته و موسس گروه بازنشستگان مستقل تبریز(
اتحاد بازنشستگان
