جان به لب رسیده را چه نامند؟
عباس خلقی
هر روز بعد از این که ساعت را بارها کوک می‌کنم و بالاخره با پافشاری زنگ ساعت از خواب بیدار می‌شوم، غر و نق به زمین و زمان را شروع می‌کنم. در راه رسیدن به محل کار از ترافیک و کارمندی گله و توییت می‌کنم. تاکسی کرایه بیشتری می‌گیرد و من درب را محکم می‌بندم. سر کار از این که پروژه‌ها چرا روال مشخصی را طی نمی‌کنند و یا به‌صورت عجله‌ای و بدون وقفه می‌آیند و می‌روند، ابراز ناراحتی می‌کنم. وقتی هم که حقوقم را سر وقت نمی‌گیرم، به زمین و زمان بد و بیراه می‌گویم. به خانه که می‌رسم برق قطع شده و آب کم فشار است. فکر می‌کنم سرم را از پنجره بیرون ببرم و فریاد بزنم و نفرت و مرگ به این وضعیت بگویم. اما چرا این کار را نمی‌کنم؟
هر روزه برای همه ما وضعیت‌هایی پیش می‌آید که می‌خواهیم آسمان را به زمین بیاوریم. اوقاتی که گمان می‌کنیم حرف زدن و کلمات نمی‌توانند به‌صورت منطقی آنچه که برایمان دردآور است را بیان کنند، دست به کارهای دیگری می‌زنیم. با طرف اعتراض دیالوگی نمی‌کنیم. فکر می‌کنیم حرف هم را نمی‌فهمیم یا در واقع او نمی‌خواهد بفهمد. …
