ارباب زمستان

^{شعری از استاد شهریار،    بمناسبت آغاز فصل زمستان}      

^{*******************}                   

 ^{زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را}

^{ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را}

^{ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد}

^{زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را}

^{به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می آید}

^{که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را}

^{به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد}

^{ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را}

^{طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید}

^{که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را}

^{به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر}

^{که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را}

^{به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود}

^{کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را}

^{نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم}

^{چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را}

^{به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید}

^{خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را}

^{به کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم}

^{که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را}

^{به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت}

^{چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را}

^{حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس}

^{که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را}