چئویرن: رقیه کبیری
ارغوان
بوداغی اوزاق دوشموش قانداشیم ارغوان
بویون گؤیون‌هانسی رنگه چالیر؟
هاوا گونشدیر؟ یوخسا توتقوندور هله؟
من دونیادان قیراق بیر بوجاقدا
نه گونش باشیما ساچیر
نه باهاردان خبریم وار
گؤردویوم، دیواردیر
آه بو قارا قاتی ائله یاخیندیرکی سینه‌مدن نفس آلدیغیمدا
گئری قایتاریر نفسیمی
یول ائله قاپالیدیر کی قانادلانان باخیشیم بیر آددیملیغیمدا قالیر
دردلی بیر چیراغین کور ایشیغی، قیرقارانلیق گئجه‌نین ناغیلچی‌سیدیر
هاوا دا بوردا دوستاقدیر نفسیم توتولور
بوردا هر نه منیم‌له وار، رنگی- روخو سولوب
گونش بئله بو داخمانین اونودولموش حالینا گؤز اوجویلا گؤز آتماییب
سویوق نفسیندن شام‌لار بئله سؤنوب بو اونودولموش بوجاقدا
یادداشیمدا الوان بیر خاطیره آغلاماغا هوس‌لندیریر منی
اوردادیر ارغوانیم
یالنیزدیر ارغوانیم
آغلاییر ارغوانیم
منیم اوره‌ییمه تای قان آغلاییر
آنباشی گؤزدن آخیر
ارغوان، بو نه سیرّ‌دیر کی هر باهار، اوره‌ییمیزین یاسی ایله گلیر؟
یئر اوزو هر ایل قارانقوشلارین قانینا به‌له‌شیر
و قیزمار جییرلرین داغینا بئله بیر دامغا باسیر؟
یئرین قانلی پنچه‌سی ارغوان
سحرین أته‌ییندن یاپیش
و گونشه دوغرو سوزولن آتلی‌لاردان سوروش
هاچان بو غملی دره‌دن سووشوب کئچه‌جکلر؟
قان سالخیمی‌ارغوان
دان سؤکولنده گؤیرچین‌لر سحرین آچیق پنجره‌سینین هئره‌سینده هنگامه سالاندا
منیم گول بویالی جانیمی‌الیوین اوستونده توت
اوچوشلارین سیرانگاهینا آپار
آه تلس کی اؤز اوچوش‌داشلارینین قوصّه‌سینین قایغیسیندا قالیبلار اوچوش‌داشلار
باهارین گولگون بایراغی ارغوان
قالدیریلمیش قال سن
قانا بولاشمیش شعریمسن
یولداشلاریمین الوان خاطیره‌لری دیلینده سوزولسون
من اوخومادیغیم نغمه‌نی سن اوخو
بوداغی اوزاق قالمیش قانداشیم ارغوان!
ترجمه: ۹۵٫۱۰٫۱۹
ارغوان
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟ یا گرفته است هنوز ؟
من در این گوشه که از دنیا بیرون است
آفتابی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می‌بینم دیوار است
آه این سخت سیاه
آنچنان نزدیک است که چو بر می‌کشم از سینه نفس
نفسم را بر می‌گرداند
ره چنان بسته که پرواز نگه درهمین یک قدمی‌می‌ماند
کورسویی ز چراغی رنجور قصه پرداز شب ظلمانیست
نفسم می‌گیرد که هوا هم اینجا زندانی ست
هر چه با من اینجاست رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز گوشه چشمی‌هم بر فراموشی این دخمه نینداخته است
اندر این گوشه خاموش فراموش شده کز دم سردش هر شمعی خاموش شده
یاد رنگینی در خاطر من گریه می‌انگیزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می‌گرید
چون دل من که چنین خون آلود
هر دم از دیده فرو می‌ریزد
ارغوان این چه رازیست که هر بار بهار با عزای دل ما می‌آید؟
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است
وین چنین بر جگر سوختگان داغ بر داغ می‌افزاید؟
ارغوان پنجه خونین زمین
دامن صبح بگیر
وز سواران خرامنده خورشید بپرس
کی بر این دره غم می‌گذرند ؟
ارغوان خوشه خون
بامدادان که کبوترها بر لب پنجره ی باز سحر غلغله می‌آغازند
جان گل رنگ مرا بر سر دست بگیر
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب که هم پروازان نگران غم هم پروازند
ارغوان بیرق گلگون بهار
تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را بر زبان داشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده ی من
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
ارغوان / هوشنگ ابتهاج سایه
چئویرن: رقیه کبیری
