اعلامیه کمیته مرکزی

به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر

کارگران و زحمتکشان ایران!

  روز رزمجویانه کارگران سراسر جهان را به شما شاد باش می گوییم.

   روز اول ماه مه برابر با یازدهم اردیبهشت ، روز نمایش همبستگی مبارزات کارگران سراسر جهان است. 128 سال از شکل گیری روز جهانی کارگر می گذرد.  در چنین روزی از کارگران همه کشورها  دعوت می شود تا یک صدا و هم زمان خواسته های صنفی و سیاسی خود را به شکل های گوناگون  برپایی اعتصابات ، تظاهرات  و  راهپیمایی مطالبه کنند. 

  شکل گیری این روز به  گرامی داشت خاطره جان باختگان کارگران  نساجی شهرشیکاگو در آمریکا در روز اول ماه مه 1886 میلادی باز می گردد.  در چنین روزی اعتصاب و راهپیمائی کارگران نساجی شیکاگو در اعتراض به شرایط کار، و درخواست کاهش ساعات کار روزانه از 10 به هشت ساعت، از طرف کارفرمایان زیرپا گذاشته شد و پلیس به حمایت از سرمایه داران تظاهرات را به خونین ترین شکلی سرکوب کرد.  با اینکه این جنبش به خون کشیده شد، اما کارگران دست از مبارزه نکشیدند و پیکار خونین کارگران شیکاگو در سراسر جهان بازتاب یافت.

  از سال 1889 با گرامی داشت خاطره پیکار کارگران نساجی شیکاگو، روز اول ماه مه(یازدهم ماه اردیبهشت) روز جهانی کارگر نامیده شد .  پس از آن، به شکل همزمان در چنین روزی اتحادیه های کارگری ، احزاب کمونیست و دیگر حزب های مدافع منافع کارگران جهان، با طرح خواسته های کارگران و زحمتکشان، تظاهرات و راهپیمایی های با شکوهی برگزار می کنند. 

   طی صد سال پس از آن، این مبارزات به دستاوردهای بزرگی منجر شد. در بخشی از جهان طبقه کارگر حاکمیت را بدست آورد . در اکثر کشورهای جهان، سرمایه داری مجبور به عقب نشینی و پذیرش برخی از خواست های کارگران نظیر 8 ساعت کار روزانه  و 40 ساعت کار هفتگی ، تعطیل هفتگی ، مرخصی سالانه ، تشکلهای سندیکائی ، حق اعتصاب ، بیمه ایام بیکاری و ….. گردید.

   با فروپاشی اتحاد شوروی و بخش دیگری از کشورهای سوسیالیستی، نظام سرمایه داری از فرصت استفاده کرد و یورش همه جانبه ای به دستاوردهای کارگران آغاز گردید. سیاست های نوین سرمایه داری، جهان را با بحران های عمیقی روبرو کرد. نتیجه چنین سیاستی جهان را بیش از پیش به ورطه ی فقر دائمی، بیکاری، گرسنگی، جنگ و آوارگی و تخریب منابع زیست کشاند. تضاد طبقاتی شدید تر و فاصله طبقاتی عمیق تر شد و بخش بزرگی از اقشار بینابینی متضرر از وضع موجود را در تقابل با نظام حاکم  به صفوف کارگران و زحمتکشان نزدیکتر کرد.

    در چنین شرایطی برگزاری هرچه با شکوهتر روز اول ماه مه، به عنوان روز تجلی همبستگی و اتحاد کارگران و زحمتکشان جهان بر علیه سیاست های ویرانگر جهان سرمایه داری از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

  اول ماه مه در میهنمان ایران

   در ایران نیز همچون دیگر کشور ها، روز اول ماه مه به عنوان روزجهانی کارگر گرامی داشته می شود. نزدیک به یکصد سال از نخستین تظاهرات جشن اول ماه مه در کشور ما می گذرد. طی این سالها و با توجه به فضای سیاسی حاکم بر کشور، برگزاری مراسم این روز با فراز و نشیب های زیادی روبرو بوده است. اما کارگران ایران حتی در شرایط خفقان و استبداد نیز به شکل های متفاوت این روز را ارج نهاده و هم صدا با کارگران جهان آن را گرامی داشته اند.

   امسال، روز اول ماه مه درشرایطی فرا می رسد که میلیون‌ها تن از کارگران و زحمتکشان میهنمان با انبوهی از مشلات اقتصادی، سیاسی و اجتماعی روبرو هستند. چنین وضعیت اسفناکی نتیجه سال ها بی عدالتی و بی توجهی دولت های سازندگی ، اصلاح طلب و اصول گرای رژیم ولایت فقیهی حاکم  به زندگی و منافع کارگران و زحمتکشان میهنمان است. صرف نظر از اینکه کدام یک از  جناح های سه گانه حاکمیت ولایت فقیه طی 30 سال اخیر اداره دولت را در اختیار داشته اند ، همه آنها طبق توصیه های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول رفتار کرده اند و با سر لوحه قراردادن سیاستهای نئولیبرالیستی سرمایه داری جهانی ، فقط در پی تامین منافع بورژوازی تجاری- نظامی- بوروکراتیک داخلی و سرمایه های امپریالیستی خارجی بوده اند. از این نظر، کم و زیاد ، همه این جناح ها مقصرند.  نتیجه این سیاستهای اقتصادی ضد کارگری و بی توجهی به تامین  منافع زحمتکشان میهنمان همین است که امروزه آنان را در چنان تنگناهایی قراد داده است که نه تنها از برآوردن نیاز های معیشتی خود ناتوان گردیده اند بلکه زندگی خود و فرزندان و آیندگان خویش را نیز در خطر نابودی می بینند.

 کارگران و انتخابات اردیبشت 1396

   تقارن جشن اول ماه مه امسال با برگزاری انتخابات ریاست جمهوری فرصت مناسبی است تا سیاست های ضد کارگری و ضد مردمی حاکمیت به چالش کشیده شود.

    کارگران و دیگر زحمتکشان میهنمان بزرگترین طبقات اجتماعی و اکثریت مطلق جمعیت را تشکیل می دهند، ولی بر خلاف اینکه ثروت و خدمات جامعه حاصل کار آنان است، بر اثر سیاستهای اقتصادی دولتهای حاکم روز به روز فقیر تر گردیده و زندگی خانوادهایشان به سوی نابودی سوق داده می شود. اعتراضات جمعی اقشار گوناگون کارگران و زحمتکشان و نیز گروه ها و افراد وابسته به محافل کارگری علیه بی عدالتی عریان سیاستهای اقتصادی و اجتمائی حاکمیت نیز به شدیدترین شکل سرکوب می شود و بسیاری از معترضین در زندانهای رژیم به سر می برند.

   در چنین شرایطی ، می توان گردهمائی های  نمایش مهندسی انتخابات برای تعیین رئیس جمهوری اسلامی را که اکنون توسط جناحهای متفاوت حاکمیت در جریان است،  با طرح درخواستهای کارگران و زحمتکشان به چالش کشید و آنها را به میدانی برای مبارزه در راه احقاق حقوق کارگری و مردمی تبدیل کرد.

   مواردی که در پی می آید از جمله موارد نقض آشکار حقوق کارگران و زحمتکشان کشور است که با هیچ یک از مقاوله نامه های بین المللی که جمهوری اسلامی متعهد به اجرای آنهاست، همخوانی ندارد:

ــ پایین نگه داشتن میزان حداقل حقوق و دستمزدهای کارگری ، کمتر از یک چهارم خط فقر؛

ــ کاهش امنیت شغلی و آسان تر کردن اخراج کارگران توسط کارفرمایان ، به ویژه در اصلاحیه های اخیر قانون کار؛

ــ تحمیل قراردادهای موقت هرچه کوتاه تر، حتی ٦ روزه، سفید امضا، شفاهی، دوگانه، اخذ چک و سفته؛

ــ تبعیض و فشار مضاعف بر کارگران زن؛

– کار کودکان زیر ۱٦ سال؛

– تبعیضهای ملی و مذهبی؛ 

ــ خصوصی سازی کارخانجات و موسسات تولیدی که نتیجه ای جز اخراج کارگران در بر نداشته است؛

ــ  محرومیت از حق ایجاد تشکل های مستقل و حقیقی کارگری؛

ــ افزایش سوانح و حوادث کار و نبود مقررات ایمنی و بهداشت در محیط کار؛

و…..

– و درخواست آزادی کارگرانی که به خاطر دفاع از این حقوق و خواسته های کارگری و یا به «اتهام» شرکت در اعتصاب و تظاهرات در زندان اند و عده زیادی در دادگاه ها به زندان و تحمل شلاق و اخراج محکوم شده اند.

بدون تردید کارگران و زحمتکشان خواستار توسعه همه جانبه و پایدار کشورمان هستند و ضرورت دارد تا موانع از پیش پای آنها بر داشته شود. این مهم امکان پذیر نیست مگر با اتحاد و هم صدایی همه طبقات و اقشار میهن دوست کشور، سازمان ها و احزاب مترقی، روشنفکران ، آزادیخواهان ، و خلق های ساکن ایران.

– فرخنده باد روز اول ماه مه روز همبستگی و اتحاد کارگران سراسر جهان.

کمیته مرکزی فرقه دمکرات آذربایجان

اردیبهشت 1396