علیه زنان در آذربایجان شرقی
بیست و پنجم شهریور در تالار اندیشه تبریز همایش فرهنگی بانوی شاد با هدف پیشگیری از افسردگی زنان و جلوگیری از خشونت علیه آنان بر گزار شد.
مطابق اخبار منتشره در این همایش کارشناسان از افزایش خشونت علیه زنان در آذربایجان شرقی اظهار نگرانی کرده و یکی از مهمترین عوامل آن را فرهنگ مرد سالارانه ی حاکم بر این منطقه می دانند. اما در اظهارات آنان ریشه یابی جدی و واقعی این آسیب اجتماعی دیده نمی شود.
زهرا حسین زاده یکی از سخنرانان می گوید: اواخر سال گذشته بود که محسن ارشد زاده، مدیرکل بهزیستی آذربایجان شرقی برای نخستین بار موضوع خشونت علیه زنان در آذربایجان شرقی را مطرح و از افزایش ۵۷ درصدی این آسیب اجتماعی اظهار نگرانی کرد.
این مقام مسئول در بهزیستی آذربایجان شرقی با بیان اینکه این استان از نظر آمار خشونت علیه زنان از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست، گفته بود: در سال ۹۵ شاهد افزایش ۵۷ درصدی خشونت علیه زنان بوده ایم و بهزیستی در این مدت ۴۰۲ مورد مدافعه داشته است.
به گفته ارشد زاده افراد مراجعه کننده دو دسته اند. افرادی که خود به بهزیستی مراجعه می کنند و جویای کمک می شوند و افرادی که از طریق مراجع قضایی معرفی می شوند.
ارشد زاده با اشاره به راه اندازی خانه های امن برای افراد خشونت دیده در سطح آذربایجان شرقی گفته بود: در سال ۹۵ ۴۴ نفر در این خانه ها اسکان داده شده اند که ۸۰ درصد آن ناشی از خشونت های فیزیکی بود.
افزایش خشونت علیه زنان و از سوی دیگر نبود برنامه های شاد و مفرح برای این قشر، افسردگی را همچون اپیدمی فراگیر در بین شمار زیادی از زنان گسترده است.
اوایل دهه ۹۰ بود که گزارش های منتشر شده از دانشگاه علوم پزشکی تبریز زنگ خطر را برای شیوع افسردگی میان زنان آذربایجان شرقی به صدا درآورد.
بر اساس آمار دانشگاه علوم پزشکی، آذربایجان شرقی بیشترین آمار افسردگی را در میان استانهای کشور در ۱۰ سال گذشته تا کنون به خود اختصاص داده که عمده ترین علت مجموع سالهای به هدر رفته عمر زنان و جوانان آذربایجانی را بیماری های روانی و اختلالات رفتاری تشکیل می دهند.
به گفته کارشناسان، جوانان و زنان آذربایجان شرقی بیش از مردان با افسردگی دست به گریبان بوده و بیش از همه گروه سنی ۲۴ تا ۴۴ سال به این بیماری دچار می شوند.
ساناز کهنموئی، مشاور خانواده در این همایش بابیان اینکه حضور زنان روزبه روز در جامعه بیشترمی شود ولی در آذربایجان شرقی نسبت به سایر مناطق کمتر است گفت: عدم توجه زنان به ارزش و مقام خود باعث تشدید این خشونت ها علیه خودشان و تشدید مرد سالاری درخانواده می شود.
وی بابیان اینکه خشونت ها باعث ایجاد افسردگی در فرد شده و اولین کاری که انجام می دهد گرفتن لذت ها از اوست ادامه داد: وقتی زن از لحاظ روحی آسیب ببیند روحیه ی تمام خانواده خدشه دار می شود چرا که زن یک سیستم فعال در خانواده است و آسیب دیدنش بر همه اعضا اثر منفی دارد.
کهنموئی ادامه داد: اولین کاری که می توانیم انجام دهیم توانمند سازی زنان خانواده در مقابل تمام مشکلات است.
وی گفت: وقتی زنی با نیاز های خود آشنا شود و ارزش و احترام خودرا حفظ کند کسی نمی تواند خشونتی علیه او به کار ببرد درنتیجه می تواند روحیه خودرا حفظ کرده ودر مقابل تمام مشکلات مقاومت کند.
وی با بیان اینکه بانوان با کسب دانش سعی می کنند در جامعه به جایگاه زنانه دست یافته و اولویت های مرد سالارانه را که در دهه های اخیر حاکم بوده تغییر دهند گفت: زن باید رشد شخصی و فردی را با خانوادگی تطبیق دهد تابتواند تاثیرات مثبتی داشته باشد.
این کارشناس مسایل خانواده اظهار کرد: زنان به سمتی می روند که هویت زنانه شادی پیدا کنند و مسولیت این شادمانی با خودشان است که منظور ازاین شادمانی شادی های زودگذر نیست ،احساس رضایت درونی است که درفرد ایجاد می شود.
وی گفت: تحقیقاتی که روانشناسان در ۱۲۸ کشور مختلف انجام داده اند به این نتیجه دست یافته اند که ثروت و شهرت تنها ۷ درصد از خوشحالی را ایجاد می کند و ۹۳ درصد باقی مانده را افکار فرد به وجود می آورد .
کهنموئی خاطر نشان کرد: راهکار انتقال فرهنگ درست به زنان در جهت ایجاد زندگی شاد برگزاری کار گاه های آموزشی کاربردی و بومی است که تاثیر بسزایی در زندگی بانوان میتواند داشته باشد.
وی در خصوص عوامل مختلف خشونت علیه زنان گفت: اعتیاد یکی از عوامل موثر خشونت مردان نسبت به زنان است به طوری که طرف کنترل خود را از دست داده و برای رفع عصبانیت خود دست روی زن بلند می کند.
عجمی بیکاری را نیز یکی از علت های دیگر دراین زمینه دانست و گفت: مرد چون نمیتواند خانواده را اداره کند ولی میخواهد قدرت جسمی خود را نشان دهد به عنوان رییس خانواده دست به خشونت می زند
مالاحظه می کنید در این همایش تلاش شده است نقش مردان و کم توانی زنان را سبب اصلی قلمداد شود. گویا حاکمیت جمهوری اسلامی هیچ نقشی در بوجود آوردن انواع آسیب های اجتماعی از جمله تضییع حقوق زنان ندارد. انتظار می رفت مسئولان و کارشناسان شرکت کننده در این همایش توجه بیشتری به ریشه های بحران های جامعه می کردند. بیان مشکلات و معضلات جامعه به تنهایی کافی نیست. ریشه یابی و ارائه راه حل برای برون رفت آز آنها شرط اساسی است که در این همایش نیست و یا بسیار کم رنگ است.
