8 مارس گرامی باد
در جنبش های ترقیخواهانه کشورهای سرمایه داری , زنان دلیری درسرا سر جهان وجود دارند که علیه ظلم ونابرابری وستم دوگانه طبقاتی و جنسیتی به مقابله مبارزاتی ادامه میدهند ؛همیشه در این روند عواملی وجود دارند که می کوشند با حمله درونی و بیرونی آنرا متوقف سازند.
کشور ایران نیزنه تنها مستثناء از این حلقه فشاروسرکوب نیست, بلکه با حاکمیت دین سالار نسبت خشونت بارتری بخود گرفته است . این روزها حضورعدالت خواهانه زنان ایران برای دستیابی به حقوق اولیه و ابتدائی شان چنان پر رنگ و تاثیر گذارشد که در فضای شبکه های اجتماعی جهان انعکاس یافته و دیگر کمتر کسی را می توان یافت که بخواهد آنرا انکار و یا با مخالفت به این صف نپیوندد.
واقعیت عینی این است که طیف وسیع نوگرایان وروشنفکران دینی هم به جنبش زنان نزدیکتر گشته اند واحساس همدلی مینمایند تا مسائل مشترک را به نتیجه مطلوب برابری وآزادی وعدالت اجتماعی به کشانند .
کلارا ستکین و رزا لوکزمبورگ بر این باور بودند که زنان راه مبارزاتی خود را خواهند یافت . کلارا ستکین درک می‌کرد که زنان در طبقات متفاوتی جای می‌گیرند و به همین علّت هم او ضرورت مبارزهٔ زنان طبقهٔ کارگر برای حقوق خاص خودشان را تشخیص . و چنین گفت: «تضادهای طبقاتی مانع از اتحاد احتمالی زنان زحمتکش با جنبش طرفدار حقوق زنان بورژوا است. این بدان معنا نیست که زنان زحمتکش، فعالان زن بورژوا را از خود می‌رانند، ولی به شرط آنکه این فعالان در مبارزه برای کسب حق رأی برای همه زنان، در مبارزه با دشمن مشترک در جبهه‌های گوناگون در کنار زنان زحمتکش بایستند» .
بی شک گسترش مبارزاتی زنان امروزی دال بر اثبات این یقین می باشد زیرا بسیارند زنانی که در راه دستیابی به حقوق سیاسی وآزادی وبرابری های اجتماعی,مبارزه را بر خواستهای شخصی زنانه شان مهمتر دانسته و “من” شخصی خویش را به فراموشی می سپارند ودر راه “ما” ی والای انسانی جان در طبق اخلاص مینهد.
شرکت پرشور زنان در حرکت‌های اعتراضی اخیر نیز نشانه از ادامه مبارزه‌ای است که زنان پیشرو و مترقی در سازماندهی و جهت دادن به آن نقشی برجسته ای داشته‌اند . بیانیه فراخوان تجمع 8 مارس امسال از تمامی کارگران، معلمان، پرستاران، مربیان پیش‌دبستانی، بازنشستگان، دانشجویان، زنان خانه‌دار و از همهٔ فعالان جنبش‌های اجتماعی که به مناسبت 8 مارس 2018 (17 اسفند 1396) ازشبکه های اجتماعی پخش گردید نمونه حرکت پرشور صدای زنانی است که نمی خواهند در چنبرهٔ انواع تبعیض‌ها و نابرابری‌ها و.بی قانونی ها ئیکه از دهه اول انقلاب همراه با دستگیری های تعداد زیادی از فرزندان خلق و کشتار هزاران مبارز و حمله به احزاب مترقی وتشکیلات دمکراتیک زنان شروع گردید ادامه یابد.
آزمون دیگرزنان در دهه دوم منجر به اتحاد وشکل گیری نیروهای مردمی گردید ,در این پروسه زنان دست به تشکلهای ضد جنگ وضد اعدام زدند …..,از آن جمله می توان تشکل های “مادران پارک لاله ” و”کمپین مادران صلح “وکانون وکلای زن را در این میان نام برد زنان ایران نشان داده اند آنها نه تنها پذیرندگان خاموشِ نابرابری و بی‌عدالتی نبوده‌اند ؛ وفقط به شکل انفرادی برای بهبود زندگی شخصی خود کوشیده‌اند بلکه از هر فرصتی برای سازماندهی و مبارزهٔ جمعی کوشا هستند.
ما هم اکنون شاهد حرکت‌های اعتراضی زنان دلیر میهن ما ن بر ضد حجاب اجباری تحت عنوان زنان میدان انقلاب هستیم که بی‌شک ستودنی وقابل حمایت است زنان همچنان در راستای مطالبات خود بسوی تشکل یا بی طبقاتی واجتماعی پیش رفته اند, چنانکه درآغاز این حرکت , مقامات قوه قضائیه آنرا بی اهمیت جلوه دادند وسپس با ضرب و شتم با آنهامواجه گردیدند . تعدادی از این زنان درتهران و شهرستانها بازداشت ومورد آزار اذیت قرار گرفتند ورژیم از ترس گسترش حرکت اعتراضی به حجاب اجباری ارتش زنان بسیجی را برای مبارزه با بی حجابی سازمان داد ومعترضان را به حکم یک تا ده سال تهدید نمود . نسرین ستوده یکی از وکالای مبارزجنبش اعتراضی گفت: ” زنان را خاموشی پذیر نیست ” نیروهای مترقی معتقد اند باید در عرصه های مهم لغو کلیه ” قوانین زن ستیزانه ” را به شعار روز تبدیل نمود که عبارتند از:
حجاب اجباری، لایحهٔ قصاص، لایحهٔ ضد خانواده با نام بی‌مسمای “لایحهٔ حمایت از خانواده”، کودک‌آزاری در رابطه با ازدواج دوشیزگان کم‌سال زیر لوای قوانین قرون‌وسطایی، جداسازی جنسیتی آموزش و خدمات بهداشتی. علاوه بر این، عرصهٔ دیگر مبارزهٔ زنان کشور تلاش برای رسیدن به برابری حقوق زن و مرد، دستمزد مساوی در برابر کار مساوی برای زنان کارگر و شاغل و بهره مند شدن از خدمات بهداشتی به‌ویژه برای زنان لایه‌های محروم جامعه است. برپایی کارزارهای منع خشونت- مخصوصاً در آذرماه امسال که هم‌زمان با کارزار جهانی منع خشونت بر ضد زنان در سراسر جهان بود- از نمونه‌های اخیر و جالب مبارزه دلیرانه زنان بر ضد واپس‌ماندگی اجتماعی و استبداد تاریک‌اندیش حاکم بر میهن ماست که بارها در سخنان مسئولان ارتجائی کشوری ونظریه پردازان” اسلام سیاسی” وامام جمعه ها گفته شد که باید چاره ای اندشید ولی چاره آنها ترویج فرهنگ حجاب، آشنایی کامل و قبولاندن دین , تقویت اعتقادات اسلامی در بین افراد جامعه، علی الخصوص بانوان محترم می باشد” آنچه مسلم است این چاره اندیشی ها نمی تواند نیازهای زنان را که همانا حل معضل نابرابری های طبقاتی و جنسیتی می باشد برطرف سازد بنابراین این معضل اجتماعی تا حل نهائی همچنان باقی است .
ناهید مذکوری 10 اسفند 1396 برابر با 01/03/2018
