ه مناسبت اول ماه مه (11 اردیبهشت) روز جهانی کارگر
هم میهنان گرامی، کارگران و زحمتکشان !
کمیته مرکزی فرقه دمکرات آذربایجان روز جهانی کارگر را به همه شما شادباش می گوید.
اول ماه مه، روز بین المللی اتحاد و همبستگی کارگران سراسر جهان است. قریب به 132 سال است که طبقه کارگر در همۀ کشورهای جهان این روز را به مناسبت سالگرد تظاهرات عظیمی که کارگران شیکاگو درروز اول ماه مه سال ۱۸۸۶ برپا داشتند، گرامی میدارند. تظاهرات کارگران شیکاگو برای کاهش مدت کار به 8 ساعت در روز توسط پلیس دولت سرمایه داری آمریکا به خاک وخون کشیده شد و ده ها تن از کارگران جان باختند، ولی یاد این روز ازخاطره ها محو نگشت. برعکس، روز اول ماه مه به روز همبستگی مبارزات کارگران درسراسرجهان تبدیل گردید. درتمام این سالها، سرمایه داری و ارتجاع جهانی با تمام توان کوشیده است تا مانع از برگزاری مراسم روز جهانی کارگر و طرح خواسته های کارگران گردد. استثمارگران و دولت های حامی آنها از نمایش اتحاد وهمبستگی وتشکل زحمتکشان و کارگران در روز جهانی کارگر به شدت هراس دارند. این هراس از آنجا ناشی می شود که دراین روز، کارگران همه کشورها از هر نژاد و ملیت و قوم و مذهب، بر علیه بیکاری، گرسنگی و استثمار، به طور مشترک به خیابان ها و میدان ها آمده و در مقابل جهان سرمایه داری صف آرایی میکنند. کارگران جهان در برابر استثمار، بردگی، تبعیض، فقر، فحشاء، جنگ و بیعدالتی گسترده، خواهان برابری و برادری، محو و نابودی استثمار، جهانی عاری از جنگ و فاشیسم و نژادپرستی ،جهانی دور از فقر و فحشا و تبعیض هستند.
طبقه کارگر درعین اینکه آفرینندۀ ثروت و نیروی محرکۀ تولید در جامعه است، پیش قراول و موتور انقلاب و پیشرفت بشمار می رود. بدون حضور طبقه کارگر درجنبش های دمکراتیک و رهایی بخش، هیچ انقلابی به پیروزی نهایی نخواهد رسید. حضور متشکل طبقه کارگر، ضامن پیروزی انقلاب و تعمیق آن به مرحله عدالت اجتماعی و پیشرفت و ترقی است. پیروزی انقلاب بهمن 1357 نیز مدیون مبارزات کارگران بویژه کارگران صنایع نفت بود. بدون حضور نفتگران قهرمان ایران که شیرهای نفت را بستند و به صفوف انقلاب پیوستند، رژیم سلطنتی و دیکتاتوری شاه سرنگون نمی گردید. اما از آنجا که کارگران فاقد تشکل های نیرومند سراسری بودند، نتوانستند مُهرخود را بر ادامۀ انقلاب بزنند. به همین دلیل، علیرغم پیکار قهرمانانه و تعیین کننده کارگران ، پس از سقوط رژیم وابسته به امپریالیسم شاه، رهبری انقلاب توسط تجار بزرگ و کلان سرمایه داران و روحانیت حامی آنان غصب شد.
کارگران و زحمتکشان!
امسال درشرایطی به استقبال جشن اول ماه مه میرویم که بحران سرمایه داری به اوج خود رسیده است. استثمارگران برای حفظ و افزایش درآمد خود، جهان را با جنگ و خونریزی، به پرتگاه نابودی کشانده اند. بی خانمانی وتاراندن میلیونها انسان از سرزمین هایشان ، گرسنگی و فقر نتیجۀ سیاست های ضد بشری انحصارات سرمایه داری و کشورهای امپریالیستی است. در حالیکه یک درصد از مردم دنیا بیش از نیمی از ثروت جهان را در اختیار دارند، اکثریت مردم در تنگدستی، فقر و بیکاری بسر می برند. توزیع نا عادلانه ثروت و تسلط عده ای خاص بر وسایل تولید، جهان را به بی عدالتی محض کشانده است.
بحران های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در کشورمان نیز بسیار عمیق تر شده است. بیکاری، گرانی و فقر بیداد می کند. رشوه، فساد، دزدی و اختلاس تمام ساختار رژیم را در هم تنیده است. طبقه کارگر و دیگر زحمتکشان همچنان از عدالت اجتماعی و حقوق دمکراتیک محروم هستند. قانون کار، بیمه اجتماعی، سندیکاها و اتحادیه های کارگری مستقل کلماتی است که روی کاغذ مانده است. خصوصی سازی بی بند و بار کارخانه ها و موسسات بزرگ تولیدی و اقتصادی و واگذاری اغلب آنها به سپاه پاسداران و همچنین واردات بی رویه کالا به شدت به اقتصاد نیمه جان کشور صدمه زده و باعث بیکاری بیشتر گردیده است. دولت ضد کارگری جمهوری اسلامی حداقل دستمزد برای امسال را به اندازۀ یک سوم آنچه که کارشناسان ارزیابی کرده اند، در نظر گرفته است. سیاست سرکوب، زندان، شکنجه و اعدام دگر اندیشان و فعالان کارگری همچنان ادامه دارد. بحران های منطقه ما و در گیری های نظامی در کشورهای همجوار نیز تاثیرهای منفی مستقیم بر زندگی مردم کشور ما مخصوصا بر زندگی کارگران و زحمتکشان دارد.
از سوی دیگر مبارزات کارگران کشور در سالی که گذشت از رشد کیفی و کمی برجسته ای برخوردار بود. مبارزه برای تشکیل اتحادیه های مستقل کارگری، مبارزه برای دریافت حقوق معوقه، مبارزه برای اضافه دستمزد ، مبارزه برای تعیین حداقل دستمزد، مبارزه متحد برای تضمین امنیت شغلی و تضمین امنیت سندیکاها و اتحادیه کارگری. مبارزه برای بازگشت کارگران اخراجی، مبارزه علیه سیاست اخراج کارگران، مبارزه علیه خصوصی سازی صنایع و واحد های تولیدی ، مبارزه برای آزادی بی قید و شرط همه کارگران و سایرزندانیان سیاسی از زندان ها، مبارزه برای آزادی های دمکرتیک، متشکل تر از سابق و گسترده تر و دامنه دارتر جریان داشته است.
کارگران و زحمتکشان خلقهای میهنمان !
مبارزات سراسری کارگران در سال گذشته با موفقیت هایی همراه بود. دست اندر کاران رژیم از ترس گسترش اعتراضات کارگری و پیوند آن با جنبش اعتراضی کم نظیر توده های جان به لب رسیدۀ مردم که در دی ماه 1396 به اوج خود رسید، تن به عقب نشینی هایی داد. این عقب نشینی از سوی حاکمیت بویژه از طرف ولی فقیه، هر چند موقت و یا برای فریب باشد، بیانگر این واقعیت است که طبقه کارگر و متحدینش توان آن را دارند که رژیم را به عقب نشینی و پذیرش خواسته هایشان وادارند.
البته اعتراضات شدید و حیرت انگیز توده های محروم و زحمتکش که حدود 100 شهر را در بر گرفت، به همه شهرها و از جمله برخی از شهرهای دیگر خلقها گسترش نیافت. در ارتباط با این حقیقت، مسئله این است که زحمتکشان خلقهای ساکن ایران علاوه بر اینکه در معرض استثمار و دشواری های شدید اقتصادی هستند، از تبعیض های ملی و مذهبی رژیم جمهوری اسلامی نیز رنج میبرند و از حقوق دمکراتیک وملی و مذهبی خود برخوردار نیستند. ولی استثمار و بیکاری و گرانی و فقر و فلاکت و بی آبی و ظلم و ستم، فارس و ترک و کرد و بلوچ و ترکمن و سایر مرزبندی های زبانی و مذهبی را نمی شناسد. تجار بزرگ و کلان سرمایه داران و روحانیت حامی آنان که رهبری انقلاب شکوهمند بهمن 57 را غصب کردند نیز بدون توجه به منسوبیت های ملی و زبانی خود، با همدستی و همکاری یکدیگر مانع از پیشروی عادلانۀ انقلاب گردیده و آن را به شکست کشاندند. لیکن جریانها و افکاری وجود دارند که مبارزه کارگران و زحمتکشان خلقهای ایران را به منسوبیت های خلقی و مذهبی تقلیل می دهند. چنین افکاری مبارزه علیه تبعیض های ملی و برای تحقق حقوق ملی خلقها را اولویت اوّل به حساب می آورند. در نتیجه، هنگامی که حرکات سراسری اعتراضی اوج می گیرد، دارندگان چنین افکاری در جهت ممانعت از شرکت زحمتکشان و کارگران منسوب به ملیت خود در اعتراضات سراسری تلاش می کنند. حال آنکه تجربه های تاریخی در میهنمان ، و از جمله تجربه فرقۀ دمکرات آذربایجان و نهضت 21 آذر، نشان میدهند که جدا کردن مبارزه برای کسب حقوق ملی از مبارزه برای کسب آزادی و عدالت اجتماعی به هدف نمی رسد. چنین روشی فقط منجر به تفرقه و جدائی، و حتی افراط گرائی و دشمنی در صفوف خودِ نهضت های ملی می گردد. چنین افکار تفرقه افکنانه ای تنها به سود حاکمان مستبدی است که بانی و باعث اصلی همه محرومیت های کارگران و زحمتکشان همۀ خلق ها هستند.
گرامی باد اول ماه مه، روز رزمجویانه کارگران جهان!
پیروز باد مبارزۀ متحد کارگران و زحمتکشان همۀ خلقهای میهنمان!
کمیته مرکزی فرقه دمکرات آذربایجان
اول ماه مه (11 اردیبهشت) 1397
