حدود ۳۹ هزار میلیارد تومان کسری دارد و هیچ روشن نیست که چطور می خواهد این کسری ها را جبران کند. دولت نیز با آن گلاویز است و طلب ۲۰۷هزارمیلیاردتومانی اش را پرداخت نمی کند. ۴۲ میلیون نفر به سازمانی در آستانه سقوط نگاه می کنند هرچند نمی خواهند باور کنند.
تامین اجتماعی، قرار بود آینده و فردا را با آرامش برای بازنشستگان به ارمغان بیاورد. حالا خودش آرامش ندارد و نمی تواند خودش را مدیریت کند.
کارگزاری های سازمان هم وضعیت خوبی ندارند. ادارات کوچکی که به عنوان تسهیل کننده امور سازمان ایجاد شدند، حالا یک به یک به دلیل اجاره های سنگین، عدم توان مردم در پرداخت اقساط و اینترنتی شدن برگه ها، از دور خارج می شوند.
گزارش تحقیق و تفحص مجلس در آخرین دوره، اعلام کرده بود که تامین اجتماعی نمی تواند ۱۰ سال آینده را ببیند.
از دیدگاه حاکمان سازمان هایی نظیر تامین اجتماعی، آفت اقتصاد و بند و زنجیر هستند. تمایل دولت هایی مثل دولت روحانی در ایران یا در نمونه های غیر ایرانی آن، دولت ماکرون در فرانسه صرفا این است که مردم خودشان هزینه های خودشان را تامین کنند.
از نظر این دولت ها، وظیفه دولت، جاده سازی، تامین آب شرب یارانه ای، ایمن سازی اتومبیل ها، رسیدگی به فضای مراتع و جنگل ها و حفاظت از یوزپلنگ ایرانی و حمایت از باشگاه های فوتبال نیست. بهداشت را خود مردم باید رعایت کنند؛ بیمارستان دولتی با بیمه دولتی مفهومی ندارد و دانش آموزان و دانشجویان نیازی به تحصیل رایگان ندارند و باید هر کدام قصد تحصیل کردن دارند، خود هزینه تحصیلشان را فراهم کنند. مسکن مهر و هر آنچه که دولت بدهد، “سیب گندیده” و خرابه ساختن در بیابان است.
حالا در خصوص تامین اجتماعی نیز وضعیت همین است. دولت به تامین اجتماعی بدهکار است اما تمایلی به پرداخت بدهی هایش ندارد. تامین اجتماعی می تواند شرکت های زیان ده شستا را عرضه کند و مردم هم اگر در این میان خبر ندارند که در شستا چه می گذرد، خود می توانند با تامین اجتماعی ها مواجه شوند.
دولت اگر هم طرح تحول سلامت می دهد، صرفا به خاطر کنار زدن یک مزاحم است که در برابرش ایستاده و اگر اقدام به پخش خبر ساختن ۴۰۰ هزار واحد مسکونی همچون مسکن مهر می کند، صرفا خبرپراکنی می کند و قرار نیست بدون دریافت سودهای آنچنانی، خانه به فرد یا افرادی چه مجرد و چه متاهل تحویل دهد.
دولت حتی از کارمندان خود هم می خواهد که بخشی از درآمد ماهیانه شان را دوباره به صندوق دولت بازگردانند تا پس از ۵ الی ۷ سال یک سقف در اختیارشان بگذارد.
پی نوشت:اکنون با هک شدن سایت تامین اجتماعی و افشای نامه سرپرست این سازمان یعنی محمدحسن زدا در خصوص قرار گرفتن این سازمان در سراشیبی سقوط و ورشکستگی، راحت تر می توان مطمئن شد که تامین اجتماعی پس از ۶۹ سال از زمان تاسیس، خود را به بیمه های خصوصی، دولت های نئولیبرالی و سرمایه گذاری های خود در شستا باخته است. هرچند که این باخت صرفا باخت نیمی از جمعیت کشور ایران است و مدیران پشت پرده ای و ناشناس شستا، از دید خود پیروز شدند.
