افزایش ۲۷ درصدی حداقل دستمزد در چنین اوضاع گرانی روز افزون که کلیه کالاهای ضروری از ۵۰ ٪ تا ۳۰۰٪ درصد افزایش داشته و همچنان در حال افزایش است . افزایش ناچیز حداقل دستمزد تاییدی بر فقر مطلق زندگی ما کارگران و بازنشستگان است ، که سلب حیات حداقل ۶۰ تا ۷۰ میلیون نفر به شمار می رود . و این جرم کمتر از جنایت علیه بشریت نیست . زیرا که زندگی را از ما کارگران و بازنشستگان سلب کردند .
ما کارگران اعلام می‌کنیم که نه شورای عالی کار را قبول داریم و نه نمایندگان کارگری آن را . در ضمن
با توجه به ماده ۴۱ قانون کار که مبحث دستمزد و نحوه افزایش سالانه دستمزد را در دو بند مشخص کرده است .
بند یک افزایش دستمزد سالانه با افزایش تورم محاسبه و افزایش می یابد .
بند دوم افزایش دستمزد باید تامین کننده سبد معیشت خانوار کارگران باشد .
شورای عالی کار از اجرا و اعمال قانون کار نیز خود داری کرده است . انها حتی به قانون خودشان هم پایبند نیستند
ما کارگران صاحبان نیروی کار هستیم و خود را محق می دانیم که بهای نیروی کارمان که به مثابه کالا به شمار می‌رود . فقط باید توسط نمایندگان مان در تشکل های واقعی که کاملن مستقل از دولت و حکومت هستند تعیین شود . همانطور که صاحبان شرکت ها و کارفرمایان در تعیین قیمت کالایشان نقش اصلی را دارند .
ضمن اینکه هر کالایی که در بازار قابل فروش است حاصل کار نیروی کار ماست . طبق قانون بازار که شرف و حیثیت کارفرمایان محسوب می شود ، و برایشان غیرقابل تغییر است . اما با وقاحت تمام به خودشان اجازه میدهند که بهای نیروی کار ما کارگران را خودشان تعیین کنند .
طبعا صاحبان قدرت سیاسی و اقتصادی با پشتیبانی دستگاه سرکوب شان ، ابتدا به ساکن این حق واقعی را از ما کارگران سلب کردند . همانطور که کلیه حقوق اجتماعی را از مردم جامعه ایران سلب کردند . دولت نظام سرمایه داری با تلاش خود سعی میکند که ارزان ترین نیروی کار را در اختیار کارفرمایان قرار دهد . افزایش سود های افسانه ای کارفرمایان برایشان چنان اهمیت دارد که جان و زندگی میلیون ها کارگر و خانواده شان اهمیت و ارزش ندارد .
دستمزد ما بهای حیات است . ما قطعاً حداقل دستمزد را به هیچ عنوان قبول نداریم . حداقل دستمزد فعلی تامین کننده هزینه زندگی برای یک سوم طول ماه هم کافی نیست . و به همین دلیل ساده است که ما خواهان آن هستیم که دستمزد مان را فقط خود ما باید تعیین کنیم .
ما کارگران و بازنشستگان نیز به این دستمزد ذلت آور تمکین نخواهیم کرد .
ما همچنین خواهان ایجاد” تشکل های واقعی و مستقل از دولت و حکومت ” هستیم .
پنجم فروردین ۱۴۰۲
کمیته پیگیری ایجاد تشکل های کارگری ایران
