تحریم‌ها علیه کره شمالی: زمان تغییرات ریشه‌ای‌ فرا رسیده است

«یوری باریسوف»

نشریه الکترونیکی موسسه فرهنگ راهبردی

ترجمه از کاوه آیلین

روسیه دیگر نمی‌تواند به سیستم اسارتبار اجبار بین المللی که مبتنی بر قطعنامه های سازمان ملل که در دوران تاریخی گذشته به تصویب رسیده اند، تن در دهد. به دنبال دیدار رسمی اخیر «کیم جونگ اون»، رئیس کره شمالی به روسیه، نمایندگان مقامات روسیه و چین در مورد قصد خود برای لغو حمایت از تحریم‌های بیشتر علیه کره شمالی.خبر دادند. «سرگئی لاوروف»، وزیر امور خارجه روسیه، ضمن یادآوری تحریم‌های قبلی علیه کره شمالی که در سال گذشته میلادی در یک اوضاع ژئوپلیتیکی کاملا متفاوت به تصویب رسیده بود، گفت:« امتناع غرب از مشارکت در حل‌وفصل مسائل در شبه جزیره کره، بر تلاش‌های آنها برای وارد کردن قطعنامه علیه کره شمالی به شورای امنیت سازمان ملل خط بطلان می کشد. اما از زمان تصویب آخرین قطعنامه، ما گفته ایم که دیگر تحریمی علیه کره شمالی وجود نخواهد داشت و شرکای چینی ما نیز همین موضع را اتخاذ کرده‌اند. پیش از هر چیز به این دلیل که به موازات اقدامات شورای امنیت، همه همکاران غربی قول دادند که در مسیر سیاسی حرکت کنند و مسائل بشردوستانه را حل کنند. این دروغی بیش نبود ما، چینی ها و کره شمالی را، فریب دادند». با این وجود، این پرسش همچنان باقی است: با تحریم‌های ظالمانه قبلی شورای امنیت سازمان ملل، که در دوره‌ای اتخاذ شد که «ما بیش از حد به غرب اعتماد کردیم و آنها از اعتماد ما سوءاستفاده کردند» چه باید کرد؟ این پرسش بیش از پیش موضوع روز است که تحریمهای مورد بحث گویا صرفا برنامه هسته‌ای کره شمالی را هدف قرار داده اند ، در طول زمان نه تنها به محاصره کامل نظامی-اقتصادی این کشور تبدیل شد، و در اصل توانایی دفاعی آن را تضعیف کرد، یعنی حق حاکمیت آن را برای تامین امنیت خود نقض کرد. تحریم ها رفاه اجتماعی و موجودیت فیزیکی جمعیت غیرنظامی کره شمالی را به خطر انداخت. در حوزه دفاعی، این تحریم‌ها کره شمالی را نه تنها از توسعه مهیب‌ترین انواع تسلیحات، بلکه به طور کلی عملاً هر چیزی که به امنیت کشورشان مربوط می‌شود، منع کرد. تنها قسمت کوچکی از قطعنامه 1718 (2006) که توسط شورای امنیت در جلسه 5551 خود در 14 اکتبر 2006 تصویب شد، چنین است: … ماده 8 مقرر می دارد که

آ- همه کشورهای عضو اقداماتی را برای جلوگیری از عرضه، فروش یا انتقال مستقیم یا غیرمستقیم به کره شمالی – از قلمرو خود، یا توسط اتباع آنها، یا با استفاده از کشتی‌ها یا هواپیماهایی با پرچم آنها – صرف نظر از کشور مبدا، اتخاذ خواهند کرد…

ب- هرگونه تانک جنگی، خودروهای زرهی رزمی، سیستم‌های توپخانه کالیبر بزرگ، هواپیماهای جنگی، هلیکوپترهای تهاجمی، رزمناوهای جنگی، موشک‌ یا سامانه‌های موشکی آنطور که آنها برای اهداف فهرست سلاح‌های متعارف سازمان ملل ارزیابی و تعیین  می‌شوند، یا وسایل مادی مرتبط با آنها، از جمله قطعات یدکی، یا اقلام تعیین‌شده توسط شورای امنیت یا کمیته ای که به موجب بند 12 زیر (کمیته) مقرر شده است…

س- همه کشورهای عضو اقداماتی را برای جلوگیری از هرگونه انتقال به کره شمالی توسط شهروندان خود یا از قلمرو خود یا از کره شمالی توسط شهروندان آن یا آموزش فنی، کمکهای مشاوره ای، خدمات یا کمک های مربوط به تامین، ساخت، بهره برداری از قلمرو آن یا با استفاده از موارد ذکر شده در زیر پاراگراف‌های (الف) (ب) و (الف) (ب ب) در بالا.”اتخاذ خواهند کرد.

اقدامات علیه اقتصاد و مردم غیرنظامی کره شمالی عملاً معادل تلاش برای خفه کردن این کشور و مردم آن است:

• «قطعنامه 1874 شورای امنیت سازمان ملل متحد. این قطعنامه تحریم تسلیحاتی کره شمالی را گسترش داد. همچنین، به کشورهای عضو سازمان ملل توصیه شد تمام کشتی هایی را که به سمت کره شمالی حرکت می‌کنند بازرسی کنند،و هر محموله‌ای را که ممکن است مرتبط با برنامه هسته‌ای کره شمالی باشد، نابود کنند.

• قطعنامه 2087 شورای امنیت سازمان ملل متحد که تحریم‌های قبلی را تقویت می‌کرد. این قطعنامه همچنین حاوی استدلال بسیار مقصلی از حقوق کشورهای عضو سازمان ملل برای بازرسی کشتی‌هایی که به سمت کره شمالی می‌روند و نابود کردن هر محموله‌ای را که می‌توان از آن برای توسعه نظامی استفاده کرد.

• قطعنامه 2094 که تحریم هایی را بر حواله هایی که از سیستم مالی بین المللی به کره شمالی سرازیر می شوند، اعمال می کند.

• قطعنامه 2270. این قطعنامه صادرات طلا، وانادیوم، تیتانیوم، عنصرهای خاکی کمیاب و فلزات کمیاب از کره شمالی به سایر کشورهای عضو سازمان ملل را ممنوع کرد.

• قطعنامه 2321 صادرات زغال سنگ کره شمالی را محدود و همچنین صادرات مس، نیکل، روی و نقره از کره شمالی را ممنوع کرد.

• قطعنامه 2371 شورای امنیت سازمان ملل متحد که صادرات زغال سنگ، آهن، سرب و غذاهای دریایی از کره شمالی را به طور کامل ممنوع کرد. این قطعنامه همچنین محدودیت‌های جدیدی را برای بانک تجارت خارجی کره شمالی اعمال کرد و همچنین افزایش تعداد کارگران مهمان کره شمالی را که به طور قانونی در کشورهای خارجی کار می‌کنند، ممنوع کرد.

آیا کسی می‌تواند توضیح دهد که “تعداد کارگران مهمان کره شمالی که به طور قانونی در کشورهای خارجی کار می کنند” چه ارتباطی با توسعه سلاح‌های هسته‌ای دارد؟ پاسخ واضح است – هیچ ارتباطی ندارد. اما چنین تحریم‌هایی به بهترین وجهی ماهیت آدم‌خواری غرب را بازتاب می دهد، که آماده است هر اقدامی، از جمله غیر انسانی ‌ترین اقدام را برای به اطاعت در آوردن مردمی که از اطاعت از آن سر باز زدند، انجام دهد. اما آنچه که بیشتر از همه متحیر می‌کند، سیاست استانداردهای دوگانه است که نگرش شورای امنیت سازمان ملل متحد را به مسئله گسترش سلاح‌های هسته‌ای در جهان در آن مرحله متمایز کرده است. هم زمان این نهاد سازمان ملل متحد، بدون اغراق، با تحریم‌های خفقان‌آور و وحشیانه علیه کره شمالی، سال‌هاست که سلاح‌های هسته‌ای دیگر کشورها از جمله هند، پاکستان و اسرائیل را تقریباً به‌طور کامل نادیده گرفته است. حتی یک قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد هیچ یک از آنها به تصویب نرسید  که این قدرت‌ها را مجبور به کنار گذاشتن برنامه‌های هسته‌ای خود کند. در نتیجه چنین اغماضی و عدم اجرای مستقیم  اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد در ایفای اختیارات خود برای حفاظت از امنیت همه بشریت، جهان سه قدرت هسته ای جدید را بدست آورد که در آن خطر استفاده از سلاح‌های هسته ای افزایش یافته بود، یعنی بسیار زیاد. بالاتر از آنچه در باشگاه رسمی هسته ای پذیرفته شده است. تمام این قطعنامه‌های ظالمانه علیه کره شمالی در زمانی به امضای نمایندگان فدراسیون روسیه رسید که مسکو کاملاً به غرب اعتماد داشت و به سمت ادغام سریع روسیه در جهان گلوبالیسم غربی پیش می‌رفت. چرا ما مجبور شدیم به طبق خواست همان غرب، از جمله صراحتاً بگوییم، به چنین امتیازات غیراصولی با مفاهیم اخلاقی مشکوک حرکت کنیم ؟ و تنها در رابطه با کره شمالی نیست. کافی است به یاد بیاوریم که چگونه تجاوز ناتو به لیبی را به طور ضمنی تایید کردیم. تا امروز این امر نقطه عطفی در تاریخ است. امروز وضعیت واقعی چنین است که غرب علیه ما وارد جنگ و آنهم جنگ ویرانگر‌انه‌ای شده است. و با توجه به این واقعیت، پایبندی روسیه به هر گونه تعهدات رسمی بین المللی، در درجه اول تعهدات در قبال غرب متخاصم، بلحاظ معنایی پوچ و از لحاظ حقوقی بی ربط و مهمل است.

بویژه اینکه ، این اسناد، که مدتهاست اهمیت خود را از دست داده‌اند، به طور فزاینده‌ای با منافع برتر تامین امنیت خود روسیه در تضاد هستند. که بطور کاملا مشخصی نشان می‌دهد که توسعه روابط ما با چنین کشورهای عمیقا دوست، مانند کره شمالی، که نقش تعیین کننده روسیه (اتحادیه شوروی) را در نجات مردم کره از تجاوزات آمریکا فراموش نکرده اند و آماده بازپرداخت این بدهی تاریخی هستند، هیچ قطعنامه‌ سازمان ملل، که در دوران گذشته امضا شده و اهمیت و ارزش خود را از دست داده است، نباید مانع شود. همتایان غربی ما مدت‌هاست که در چنین مواردی، ضمن نادیده گرفتن  نه تنها قطعنامه‌ها، بلکه خود منشور سازمان ملل، صرفاً بر اساس منافع خود رهبری می‌شوند. آنطور که این مسئله به ویژه در مورد بمباران راهزنانه یوگسلاوی، حمله به عراق و اشغال کوزوو چنین بود. هر قطعنامه سازمان ملل، بنا به تعریف و ارزیابی آن، حکم وصایای مقدس نامحدود را ندارد و طبیعتاً کنار گذاشته شده و منسوخ شده و برابر با تغییر شرایط ژئوپلیتیکی به طور قابل توجهی حذف و از میان برداشته می‌شود. این دقیقاً همان وضعیتی است که امروز در چارچوب تهدیدات کنونی علیه صلح بین‌المللی و همچنین امنیت فدراسیون روسیه و تعدادی از کشورهای دوست ما شاهد هستیم. این حق بی قید و شرط، ضمن عمل در چارچوب اصول اساسی منشور سازمان ملل متحد،آنچه را که به روسیه می‌دهد این است که  به مشارکت خود در تصمیمات مربوط خاتمه دهد ، زیرا بمثابه آسیبی مستقیم به امنیت نظامی و دولتی کشورمان است.

https://www.fondsk.ru/news/2023/09/17/sankcii-protiv-severnoy-korei-vremya-radikalnykh-peremen.html