بحران سیاسی داخلی در ارمنستان: تنش‌ها افزایش می یابند/ ترجمه. کاوه آیلین

رهبر جنبش «تاووش بنام میهن» از اقدامات مسالمت آمیز نافرمانی در ایروان خبر داد.

شامگاه نهم ماه مه، تظاهرات هزاران نفری در میدان جمهوری ایروان آغاز شد. رهبر معترضان، رئیس تاووش اسقف اعظم کلیسای حواری ارامنه، باگرات گالستانیان، که در رأس یک ستون هزاران نفره (این تنها ستون تظاهرات نبود) به پایتخت رسید، ابتدا به نخست وزیر نیکول پاشینیان یک ساعت فرصت داده شد تا استعفا دهد. اقدامات اعتراضی در تاووش به تسریع تعیین مرزبندی و در واقع مرزهای ارضی با آذربایجان از حدود یک ماه پیش آغاز شده بود. پس از آنکه این امر به طور پیش بینی شده رخ نداد (بمانند یک دموکرات واقعی که 6 سال پیش در موج اعتراضات خیابانی تحت شرایط الزام آور عدم مقاومت ملایم در برابر حکومتی که او برای سرنگونی آمده بود به قدرت رسیده بود)، این کشیش آغاز رایزنی ها در مورد مسئله استیضاح در مجلس شورای ملی را اعلام کرد. روشن است که صدای جناح های مخالف به تنهایی برای این کار کافی نیست، پس وظیفه اپوزیسیون واضح است که کار آسانی نیست. بدیهی است که برای تسریع در دستیابی به توافقات “کابینه” تصمیم گرفته شد با اقدامات مسالمت آمیز نافرمانی از آنها حمایت شود. آنطور که آندری آرشف، کارشناس بنیاد فرهنگ استراتژیک در گفتگو با نشریه آنلاین lenta.ru توضیح داده، “بسیار بستگی به عزم معترضان و سازماندهی آنها و میزان آمادگی آنها برای پیروی از اهداف تعیین شده توسط این کشیش دارد”. بی شک، اوضاع کاملاً جدی است، به خوبی مشخص است که مدت‌هاست در شرف تکوین بوده است، با این وجود، هنوز نمی‌توان پیش‌بینی قطعی و روشنی درباره چشم‌اندازهای احتمالی ارائه داد: «منابع قدرت و حمایت خارجی را نباید دست کم گرفت که در اختیار پاشینیان قرار می گیرد، دستگاه دروغ پردازی ، تحریکات وتحریف های او که کارآمدی خود را دارد.

برای نمونه ، مبلغان هوادار دولت و منابع رسانه‌ای مرتبط با آن تمام تلاش خود را می‌کنند تا مقامات سابق (به ویژه، رئیس جمهور دوم رابرت کوچاریان)، و همچنین «عوامل کرملین» افسانه‌ای را به اعتراضات جلب کنند، اما نزد آنها این کار به زبان ساده شدنی نیست. کافی است با بیوگرافی کشیشی که در مدت کوتاهی بدون اغراق به شهرت پان ارمنی دست یافت آشنا شوید تا به ماهیت پوچ چنین فرضیاتی یقین حاصل کنید. پیشتر، شهروندان، ناراضی از سیاست‌های دولت کنونی ارمنستان، که از دیدگاه‌های مختلف سیاسی پیروی می کنند، بارها علیه تصمیمات پاشینیان که اساساً از عناصر اساسی هویت ملی به نفع به اصطلاح “ارمنستان جدید” ی که بطور تنگاتنگ در “جهان ترک” ادغام شده چشم پوشی می کند، و با دقت بر اساس الگو های محلی اوکراینی تغییر شکل داده شده اعتراض کرده‌اند. وهرچند این اعتراضات بیشتر یادآور “آزاد کردن بخار“ بودند، اما بدیهی است که شمار ناراضیان در حال افزایش است: «اخیراً پاشینیان به دلیل بی‌تفاوتی جامعه، به دلیل عدم باور به نیروی خود و به دلیل نبود جایگزین های واضح و مشخص پیروز شد. در اینجا مهم است که آیا این جنبش اعتراضی نوظهور قادر خواهد بود نوعی جایگزینی سازنده در این مسیر برای برآورده ساختن تمام خواسته‌های آذربایجان و ترکیه که اکنون پاشینیان و دولتش از آن دفاع می‌کنند و پیوسته اجرا می‌کنند، ارائه دهد”.