کودکان کار فقط آنهایی نیستند که در خیابان دیده می‌شود. بسیاری از آنان در کارگاههای زیرزمینی برای کسب درآمدی اندک یا یادگیری حرفه و شغل در شرایط بدی به سر می‌برند.
این کودکان در معرض استثمار شدید و حتی بدرفتاری‌های عجیب و تکان دهنده هستند.
طبق ماده ۷۹ قانون کار به کارگیری و اشتغال کودکان، مخصوصا درمشاغل سخت، ممنوع است.
قانون کار برای به کار گیری کودکان و نوجوانان زیر ۱۵ سال و حتی در بعضی مواقع تا ۱۸ سال شروطی را در نظر گرفته است.
۶ ماده در قانون کار بر این موضوع اهمیت دارد ، ماده ۷۹ به صراحت اعلام کرده است “به کار گماردن افراد کمتر از ۱۵ سال تمام ممنوع است”. در ماده ۸۰ نیز پیش بینی شده است کارگری که سنش بین ۱۵ تا ۱۸ سال تمام باشد، “کارگر نوجوان” نامیده می شود و در بدو استخدام باید توسط سازمان تامین اجتماعی مورد آزمایش های پزشکی قرار گیرد. اما قانون برای فقر و نابرابری و علت‌های چاره‌ای نمی‌اندیشد.
در یک کارگاه خیاطی بدن سه کودک با اتو توسط کارفرما سوزانده شده است. کارفرمایی که پیش از این نیز سابقه آزار جسمی به کودکان داشته اما آزادانه به کار خود ادامه می‌داده است.
دسته‌ای از رسانه‌های واژگون‌نما کار کودکان را زیر نظر گروه‌های مافیایی می‌دانند که درآمدهای کلان کسب می‌کنند. این ادعاهای جعلی توسط پژوهشگران و فعالان میدانی بارها به چالش کشیده شده است. اکثریت قریب به اتفاق این کودکان درون خانواده هستند و فقر آنها را ناچار به کار آن هم در شرایط سخت کرده است. شرایطی که با اعمال خشونت‌های گاه و بیگاه تن و روان کودکان را به نابودی می‌کشاند.
در کارگاههای زیرزمینی، قانون غایب است و رسانه‌های زرد هم ترجیح می‌دهند پایشان را به چنین مکان‌های نگذارند؛ ترجیح می‌دهند اخبار دروغ و تکان‌دهنده در باره‌ی کارگران مهاجر را به مردم فلک‌زده بفروشند.
اما وجدان جامعه باید این رد سوختگی را با خود داشته باشد تا در برابر کودکان فقرزده هشیار باشد.
