سندیکای کارگری، سازمانی صنفی، طبقاتی، مستقل و دموکراتیک است که با هدف دفاع از حقوق صنفی و اجتماعی کارگران تشکیل می‌شود. این سازمان با مشارکت داوطلبانه کارگران در واحدهای تولیدی، اقتصادی و خدماتی، بدون توجه به باورهای عقیدتی، مذهبی، سیاسی، ملی، جنسیتی و سنی آنان، شکل می‌گیرد. سندیکاهای مستقل کارگری بازتابی از مبارزات کارگران در جوامع مبتنی بر تضادهای طبقاتی و نظام سرمایه‌داری هستند و تکیه‌گاهی برای این مبارزات به‌شمار می‌روند.
آزادی تشکل و تضمین حقوق سندیکایی، از حقوق جهانی و شناخته‌شده‌ای است که نباید دولت‌ها و کارفرمایان در آن دخالت کنند. این حقوق، نتیجه سال‌ها مبارزه کارگران است، اما همچنان در برخی کشورها، به‌ویژه در نظام‌هایی که تحت کنترل “کوتوله‌های اسلام سیاسی” هستند، با سندیکاهای مستقل کارگری مخالفت می‌شود.
جنبش سندیکایی در ایران با بیش از صد سال سابقه، تجربه‌های بسیاری از مبارزات را پشت سر گذاشته است. اما ضعف این جنبش، به‌ویژه تحت سلطه نظام‌های سیاسی واپس‌گرا، باعث شده که به‌رسمیت شناختن حقوق ابتدایی کارگران نادیده گرفته شود. طبق اعلامیه سال ۱۹۹۸ سازمان بین‌المللی کار، تمام دولت‌های عضو، از جمله این نظام‌های سیاسی، موظف‌اند مفاد و اصول کنوانسیون‌های ۹۸ و ۸۷ را در قوانین کار خود به رسمیت بشناسند.
دشمنی خاص این نظام‌ها با واژه “سندیکا” ناشی از آن است که می‌خواهند فعالیت‌های سندیکاها را به مسائل صنفی محدود کنند. در حالی که سندیکاها و سازمان‌های سندیکایی، همچون سایر سازمان‌های مدنی، حق دارند درباره سیاست‌های کلان اقتصادی و اجتماعی که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم بر سرنوشت کارگران تأثیر می‌گذارد، اظهار نظر کنند. آن‌ها حق دارند از سیاست‌ها و برنامه‌های دولت‌ها حمایت یا انتقاد کنند و با سازمان‌های مدنی، اجتماعی و سیاسی وارد گفت‌وگو و ائتلاف شوند.
بدون حضور سندیکاها و سازمان‌های سندیکایی مستقل، نمی‌توان از گشایش و پیشرفت اجتماعی سخن گفت. بنابراین، بر عهده کارگران آگاه و فعالان کارگری است که برای احیاء و تأسیس سندیکاهای مستقل تلاش کنند.
پیش به سوی احیای سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری، با هدف ارتقاء سطح زندگی عموم مردم و ریشه‌کن کردن فقر و نابرابری.
بازنشستگان سندیکای بافندگان سوزنی تهران.
مهرماه 1403
