در آستانه پنجاه و چهارمین سالگرد تولد جنبش فدائیان خلق، یاد و خاطره رزمندگانی را گرامی می‌داریم که با عشق به خلق دربند و آرمان آزادی زحمتکشان، جان بر کف به جنگ سیاهی رفتند. آنها با غریو مسلسل‌های خود در جنگل‌های سیاهکل، روشنایی امید و نوید آزادی را در یکی از تاریک‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر ایران برای رهروان آزادی، عدالت اجتماعی و سوسیالیسم به ارمغان آوردند. صداقت انقلابی، جسارت، شجاعت، ایمان به مبارزه، استقلال رأی، پویایی کمونیستی، درک ضرورت‌های زمان و از خودگذشتگی در راه خلق و آرمان‌های سوسیالیستی این رزمندگان، باعث شد که نشان سرخ فرهنگ فدایی تا امروز بر تارک جنبش چپ ایران بدرخشد.
امسال در حالی این روز تاریخی را گرامی می‌داریم که کشورمان با بحران‌های ساختاری فزاینده‌ای روبروست. نارضایتی عمومی و تشدید فشارهای معیشتی، شکاف میان مردم و رژیم ولایت فقیه را بیش از پیش عمیق کرده است. وخامت اوضاع معیشتی طبقه کارگر، زحمتکشان و دیگر اقشار فرودست و میانه جامعه که به‌طور مستقیم تحت تأثیر سیاست‌های ویرانگر اقتصاد نولیبرالی رژیم قرار دارند، کشور را در موقعیتی حساس قرار داده است.
حکومت و دولت وابسته به سرمایه‌داران، به‌جای دفاع از حقوق کارگران و زحمتکشان، تمام تلاش خود را معطوف به حفظ منافع سردمداران رانت‌خوار و تثبیت سلطه اقتصادی و سیاسی آنها کرده‌اند. به‌جای ارائه راهکارهای عملی برای بهبود وضعیت معیشتی مردم، سیاست‌هایی را در پیش گرفته‌اند که موجب افزایش نابرابری‌های اجتماعی و تعمیق شکاف طبقاتی شده است. در همین چارچوب، آنها تلاش می‌کنند با سرکوب اعتراضات و کنترل فضاهای عمومی، پایه‌های «گام دوم انقلاب» خود را مستحکم‌تر کنند و به همین دلیل نیز هرگونه مطالبه‌گری را حتی در شکل مدنی آن با تهدید و سرکوب پاسخ می‌دهند.
سرکوب گسترده جنبش‌های اعتراضی، مخالفت با هرگونه تشکل‌یابی کارگران، و پایمال کردن حقوق جمعی زحمتکشان و دیگر اقشار فرودست جامعه به رفتار غالب حکومتداری رژیم تبدیل شده است. این رفتار نه‌تنها به گسترش فقر و بی‌عدالتی دامن زده، بلکه فاصله طبقاتی را عمیق‌تر کرده و موج نارضایتی عمومی را در سرتاسر کشور گسترش داده است. رقابت میان جناح‌های مختلف حاکمیت بر سر کسب قدرت بیشتر، تثبیت جایگاه و تأمین منافع گروهی خود نیز، شکاف‌های ساختاری را عمیق‌تر کرده و ناکارآمدی نظام را بیش از پیش آشکار ساخته است. به‌عبارت‌دیگر، ایران استبدادزده با بحرانی عمیق در تمامی حوزه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، نظامی، اخلاقی، حقوقی و … روبروست و فساد ساختاری، سرکوب سیستماتیک مردم، نفی حقوق بشر، تورم، رکود، بیکاری و بحران‌های معیشتی به شاخص‌های حیات نکبت‌بار رژیم دینی حاکم بر ایران تبدیل شده است.
از سوی دیگر، تحولات اخیر در عرصه بین‌المللی، به‌ویژه سیاست‌های تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی و روی کار آمدن دولت راست‌گرای دونالد ترامپ در ایالات متحده، همراه با اتحاد استراتژیک آمریکا و اسرائیل با هدف تغییر نقشه سیاسی خاورمیانه، فراهم‌سازی شرایط برای سلطه امپریالیستی غرب و تغییر معادلات سیاسی و امنیتی خاورمیانه، تأثیرات مستقیم و قابل‌توجهی بر سپهر سیاسی منطقه، از جمله بر رژیم حاکم بر ایران خواهد داشت.
با توجه به مواضع تند دولت جدید آمریکا و جنگ‌طلبی اسرائیل و ضعیف شدن بخش عمده‌ای از «نیروهای مقاومت» نیابتی رژیم، چنین به نظر می‌رسد که خامنه‌ای برای تثبیت «گام دوم انقلاب» قبل از مرگ خود و ادامه بساط خودکامگی رژیم، چاره‌ای جز بازنگری در سیاست‌های جاری رژیم بویژه در سیاست خارجی ندارد؛ هرچند ممکن است در این مسیر با تنش‌های درون حکومتی از سوی جناح‌های تندرو مواجه شود. با این حال، هیچ نشانه‌ای از تغییر رفتار رژیم در برخورد با مردم تحت استبداد دینی در داخل کشور مشاهده نمی‌شود.
انتخاب مجدد دونالد ترامپ به‌عنوان رئیس‌جمهور آمریکا، امید برخی از نیروهای اپوزیسیون از جمله ارتجاع سلطنت‌طلب، اصلاح‌طلبان بریده از حکومت و مجاهدین خلق را برای دستیابی به سهمی درشت‌تر در آینده سیاسی ایران افزایش داده است. این گروه‌ها بدون توجه و اهمیت به نقش توده‌های مردم، صرفاً با تکیه بر حمایت‌های خارجی به دنبال سرنگونی رژیم هستند، آشکارا خواستار مداخله نظامی و تشدید تحریم‌ها می‌باشند؛ غافل از اینکه آینده ایران باید تنها به دست مردم ایران و با همکاری نیروهای مترقی و ملی کشور تعیین شود.
اپوزیسیون ترقی‌خواه، دمکرات و چپ نیز در مواجهه با سیاست‌های داخلی و بین‌المللی رژیم، اگرچه در تلاش‌اند تا نقشی مؤثر در تحولات سیاسی و اجتماعی ایفا کنند، اما ضعف در انسجام سازمانی، تشتت و پراکندگی، و تداوم اختلافات سیاسی و ایدئولوژیک میان خود، بخش قابل‌توجهی از انرژی این نیروها را به برخورد با یکدیگر و تشدید اختلافات موجود اختصاص داده است. متأسفانه، در میان جریان‌های برخاسته از دل جنبش فدائیان خلق نیز که یکی از فراگیرترین نیروهای چپ داخل کشور در بعد از انقلاب بوده و هستند، این ضعف‌ها بویژه ضعف نظری و سازمانی مشهود است؛ و این موضوع در شرایطی که رژیم مستبد اسلامی هر روز بیش از پیش در بحران‌های همه‌جانبه غرق می‌شود و ایفای نقش نیروهای ترقی‌خواه و مدافع آزادی، عدالت اجتماعی و برابری به ضرورت روز سپهر سیاسی ایران تبدیل شده است، ارتباط ساختارمند مبارزات جاری مردم ایران و زحمتکشان دربند نظام غارتگر سرمایه‌داری را با نیروهای فکری خود مختل کرده و تأثیرات منفی خود را بر انسجام و کارآمدی جریان‌های چپ و جنبش فدائیان خلق گذاشته است.
رفقای فدایی!
حکومت از سازمانیابی مردم و پیوند اعتراضات آن با جریان‌های سیاسی ترقی‌خواه و مدافع آزادی، عدالت و برابری اجتماعی بیمناک است. هرچند در مقابل آمریکا و شرکای دیگرش «نرمش قهرمانانه» نشان می‌دهد و برای بقای خود به هر ذلتی تن می‌دهد، اما در برابر خواست مردم و مطالبات بحق آنها، سفاک، سرکوبگر و خونریز است.
در چنین شرایطی که اکثریت قریب به اتفاق مردم علیه دیکتاتوری حاکمان خونریز و مستبد به اشکال مختلف مبارزه می‌کنند، و رژیم نیز توانایی حل بحران و ناکارآمدی ساختاری خود را ندارد، و بدون سرکوب و کشتار نمی‌تواند به حیات نکبت‌بار خود ادامه دهد، اپوزیسیون ترقی‌خواه، دمکرات و چپ، از جمله فدائیان خلق – به‌ویژه اپوزیسیون خارج از کشور – باید با تکیه بر توان داخلی مردم ایران، به تشتت و پراکندگی نظری، سیاسی و سازمانی خود پایان دهند.
هرچند این رویکرد چالش‌های خاص خود را دارد، اما می‌توانند بر روی حداقل‌هایی همچون همکاری‌های مشترک سیاسی، تشکیل ائتلاف‌های استراتژیک بر اساس ماموریت مشترک و اهداف مشخص، هم‌افزایی و هم‌فکری در مورد استراتژی‌ها و تاکتیک‌های مشترک، و تقویت ساختارهای سازمانی و تشکیلاتی کار کنند تا نقش تاریخی خود را در آماده‌سازی شرایط ذهنی تغییرات بنیادین در کشور ایفا کنند و در تحولات سیاسی و اجتماعی کشور حضور مؤثرتری داشته باشند.
ما به عنوان جمعی از فدائیان خلق ایران (داخل کشور) از نحله‌های مختلف جنبش فدایی، دستتان را رفیقانه می‌فشاریم و بار دیگر در پنجاه و چهارمین سالگرد تولد جنبش فدائیان خلق، در برابر خانواده‌های جانباختگان سر تعظیم فرود می‌آوریم و به همه آنهایی که در راه بهروزی کارگران و زحمتکشان و برای تحقق آزادی و عدالت اجتماعی مبارزه می‌کنند درود می‌فرستیم.
جمعی از فدائیان خلق ایران (داخل کشور)
هجدهم بهمن ۱۴۰۳
