• کانون نویسندگان ایران، کانون کارگران فکری و فرهنگی، روز اول ماه مه را به همه ی کارگران ایران و جهان شادباش می گوید …
اول ماه مه است; روز جهانی کارگر. گزافه نیست اگر بگوییم از سیصد و شصت و پنج روز سال، بیش از سیصد و شصت روز آن پایکوب سرمایه داران، استثمارگران ریز و درشت، ستاره های رسانه ای، مدیران وُ کلّاشان وُ قلّاشان وُ مفتخوران وُ «کارآفرینان» است و تنها یک روز ، روز طبقه ی کارگر جهانی است، روزی که در خاستگاه خود به خون سرخ کارگران رنگین شده است.
در این روز، در هر جای این جهان ستم زده، جهان «متمدن»، هر جا که مجال دم زدنی هست، کارگران از زن و مرد، دست از کار می کشند، کوی و برزن را از جشن و پایکوبی و سرودِ شادی خود سرشار می کنند، به خیابان ها می آیند، راهپیمایی می کنند و فریاد بر می آورند:
“آهای! این ماییم، ما را ببینید، ثروت این جهان و آنچه در اوست از دسترنج ماست. ما این جهان سراسر فقر و تبعیض و بهره کشی را نمی خواهیم. نمی خواهیم در هراسِ از دست دادن کار و نان، عمری را در اضطرابِ «چه کنم چه کنم»، سر کنیم. ما به صد زبان امّا به یک صدا فریاد می کنیم ، ما جهانی را نمی خواهیم که به ساده ترین زبان، عرصه ی «کار کردن خر و خوردن یابو» است. همه ی ثروت و مکنت این جهان از گوشت وُ خون وُ رگ وُ پی ماست. ما حق داریم از همه ی مواهبی برخوردار شویم که برازنده ی انسان آزاد و برابر و مدرن است. با ما تنها از آزادی و برابری و جهان نو سخن بگویید. مسلّم بدانید زبان ستم و سرکوب و تبعیض در ما نمی گیرد. بیهوده نکوشید این جهان کهنه ی رو به زوال را بزک کنید.”
در ایران امّا ماجرا یکسر رنگی دیگر گونه دارد . در سرزمینی که حدّاقل دستمزد کارگر، مطابق آمار رسمی، چهار برابر پایین تر از خط فقرِ سیاه است و پرداخت همین دستمزد ناچیز گاه شش ماه و هشت ماه و بلکه یک سال به تعویق می افتد، پاسخ هر اعتراض حق طلبانه و هر اعتصاب کارگری، سرکوب است و سرکوب است و سرکوب. کارگر از حق ایجاد تشکل های مستقل و آزاد محروم است و کارفرمایان و گردنه گیران دین پناه، غرق در ثروت و ناز و نعمت در حال انفجارند… و سرانجام، حاکمیت هر سال می کوشد با اعلام «هفته ی کار و کارگر» به هر بهانه و به لطایف الحیل، روز اول ماه مه را لوث کند و از به خیابان آمدن کارگران به ضرب چماق سرکوب جلوگیری کند.
کانون نویسندگان ایران، کانون کارگران فکری و فرهنگی، روز اول ماه مه را به همه ی کارگران ایران و جهان شادباش می گوید و بر خواست همیشگی خود، حق آزادی بیان کارگران و حق ایجاد تشکل های آزاد و مستقل کارگری، پای می فشارد.
کانون نویسندگان ایران
٨ اردیبهشت ۱٣۹۷
