هموطنان گرامی!
انتخابات یکی از موئلفه های مهم دمکراسی و مشارکت مردم در سرنوشت سیاسی و اجتماعی هر جامعه ای است که باید در شرایط مساوی برای همگان در جامعه به شکل آزاد و با شناخت کامل انجام پذیرد. تا مردم بتوانند نمایندگان منتخب خود را برای یک بازه زمانی مشخص به مجلس بفرستند، و نمایندگان قوانین لازم و ضروری را که همه حق و حقوق آنان را برآورده سازد به تصویب برسانند و برای اجرا به نهاد اجرایی بسپارند.
بنابرین اصالت رای در شناخت، انتخاب آزاد و در مدت زمان آن، مستتر است. هرچقدر جوامع از نظر اقتصادی و اجتماعی پیشرفته تر، ساماندهی آن منظم تر و احزاب سیاسی و نهاد های مدنی آن گسترده تر باشد، صحت انتخابات و نظارت بر آن بیشتر بوده، بد اخلاقی، بد رفتاری و تقلب در آن کمتر خواهد بود.
مردم ایران از جنبش مشروطیت به این سو در آرزوی گسترش دمکراسی و انتخابات آزاد فداکاری ها و از خود گذشتگی ها نشان داده اند. ولی حکمرانان سیاسی و اقتصادی در ابتدا با قول و قرار دمکراسی و آزادی انتخابات، قدرت سیاسی را در دست می گیرند ولی با تثبیت حاکمیت خود که در بیشتر موارد با خون ریزی و خشونت همراه است، استبداد خود را گسترده و خفقان را بر جامعه حاکم کردند، در نتیجه مردم بار دیگر مجبور به تکرار تاریخ شدند و مبارزه با استبداد را آغاز کردند تا به آرزوی دیرینه خود که همان آزادی است برسند.
مردم در گستره ایران با گویش ها، زبان ها و گوناگونی های دیگر در سال 1357 بر استبداد شوریدند تا به آزادی و دمکراسی برسند و حاکمیت مردمی را برقرار سازند. رهبری این شورش ها که بعد ها ماهیت انقلاب بخود گرفت با توجه به شرایط موجود اجتماعی و ساختار سیاسی در دست «خمینی» و روحانیت قرار گرفت که در ابتدا سخن از آزادی برای همگان، دفع استبداد برای همیشه و «میزان رای ملت است» در میان بود. ولی با گذشت زمان و تثبیت حاکمیت ارتجاع، بار دیگر استبداد دینی، این بار از نوع بدتر آن خود را بر مردم با اعمال خشونت و کشتار تحمیل کرد. در این مدت هرچند تقسیم قوا (قوه مقننه، قضائیه، اجرائیه) در ظاهر کارکرد داشته ولی در عمل ماهیت و محتوای خود را از دست دادند و در همه این مدت برای تثبیت قدرت رژیم ولایت فقیه عمل می کنند و برای این کار، ساز و کارها، نهادها، ارگان ها و سازمان های خود را بوجود آورده اند. بنا برین با حاکمیت جمهوری اسلامی سخن از انتخابات آزاد، مشارکت سیاسی و تعیین حق سرنوشت سیاسی را نمی توان بمیان آورد. زیرا انتخابات اصالت خود را از دست داده، تبدیل به نمایش نامه ای شده است که بصورت کنترل شده گهگاه به اجرا در می آید. تا بگفته به اصطلاح نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی، منویات رهبری را به اجرا در آورند و اگر کسی پا فراتر گذاشت در دوره های بعد رد صلاحیت شود (هرچند شورای نگهبان به شکل غیر اصولی حق دارد در هر زمانی صلاحیت نماینده را رد کند و آن را از مجلس بیرون بیاندازد).
حال نوبت به اجرای نمایش نامه ای به نام انتخابات در 11 اسفند ماه 1402 فرا رسیده است، در چند ماه گذشته رژیم ولایت برای خالص سازی که از چند دوره پیش آغاز کرده، شتاب برداشته، نه تنها غیرخودی ها بلکه تعداد زیادی از خودی ها را هم رد صلاحیت کرده است. (علوی وزیر اطلاعات، پور محمدی قاتل نشانه دار، روحانی ذوب در ولایت و مامور امنیتی در سال های گذشته و…) بنابرین از تعداد هنر پیشه گان این نمایش در این دوره بسیار کاسته شده تا جائیکه برای مجلس خبرگان رهبری در برخی از حوزه ها تنها یک کاندیدا باقی مانده است.
آنچه مسلم است، عدم اعتماد مردم به نهاد های وابسته به رژیم ولایت، باعث شده تا مردم از انتخابات روی گردان باشند و توجهی به شعبده بازی های رژیم نداشته باشند، تا جائیکه روزنامه اصولگرای «وطن امروز» در گزارشی از نظر سنجی صدا و سیما که در اوائل بهمن ماه انجام گرفته می نویسد: 52 درصد از مردم اصلا خبر از انتخابات 11 اسفند ندارند، این نشانگر آن است که مردم در مسیر دیگری قرار دارند و دیگر نمی توان آنان را برای مشروعیت بخشیدن به استبداد و ارتجاع به پای صندوق های رای آورد. به نظر می رسد خالص سازی رژیم در نهاد های انتخابی با موفقیت به پیش نرفته و دستآورد ملموسی هم نداشته است. این شیوه از حکمرانی جامعه متکثر کشور را در بن بست اقتصادی و سیاسی قرار داده، مردم را به رژیم و عملکرد آن بسیار بدبین کرده و راه های فساد، دزدی، رشوه خواری، اختلاس و … را برای دلالان رژیم باز کرده است، هرچند از مدت ها پیش فساد در سیستم ارتجاع لانه کرده و سیستماتیزه شده است. ( چندی پیش یکی از کاندیداهای مجلس که پیش تر ها هم نماینده بوده برای ثبت نام مراجعه می کند، دلال های شورای نگهبان به سراغش می آیند و می گویند 120 هزار دلار بده و خودت را در مجلس ببین، جا می خورد و به چونه زدن می پردازد، این بار دلال ها تقاضای 300 می کنند و این شخص با تعجب می پرسد، منظورتان 300 میلیون تومان است که این بار دلال ها بر آشفته می شوند و می گویند، مثل اینکه شما در باغ نیستید، منظور 300 سکه) دیگر امروز مجلس یگانه مرجع قانونگذاری نیست، شوراهای گوناگون قدرت قانونگذاری دارند، که این خود به ناامنی، بحران های شدید اقتصادی (عدم سرمایه گذاری، کاهش تولید، بیکاری گسترده، تورم و…) و نا هنجاری های اجتماعی دامن زده است.
سردمداران رژیم نگران از عدم مشارکت مردم در نمایش انتخابات که به مشروعیت آن خدشه وارد می کند، نفرات دست چندم نظامی، روحانی و مزدوران خود را به میدان فرستاده، هرکدام از مردم می خواهند که در انتخابات شرکت کنند، آنان گاهی مردم را تهدید و گاهی دیگر ترغیب می کنند و هشدار می دهند که در صورت عدم مشارکت روزهای سخت و دشواری در آینده خواهند داشت. روزنامه اصولگرای «جوان» می نویسد: اگر با افت میزان مشارکت در انتخابات مواجه شویم، باید منتظر تشدید فشار ها و شوک های اقتصادی باشیم و اگر مشارکت بالا باشد منتظر تثبیت و تعمیق آرامش در اقتصاد کشور می شویم و «کاظم صدیقی» امام جمعه متوهم تهران هم می گوید: این چه منطقی است که چون مشکل داریم در انتخابات شرکت نمی کنیم. خامنه ای هم می گوید: هرکس با انتخابات مخالفت کند، با جمهوری اسلامی و اسلام مخالفت می کند. البته در آخرین گفتار خود دستور می دهد که باید همه در انتخابات شرکت کنند.
واقعیت این است که خالص سازی نهاد های انتخابی و مهندسی آن ضربه سختی به اقتصاد و مشارکت سیاسی مردم وارد کرده است، تقویت آن بحران همه جانبه را تشدید خواهد کرد. از آن رو مشارکت در این بازی و نمایش ارزان، به نفع مردم و توده های زحمتکش از یک سو و واحد های ملی و آزادی خواه از سوی دیگر نخواهد بود. بنابرین باید از آن پرهیز و دوری کرد، راه برون رفت رهایی از این رژیم ارتجاعی و هموار کردن راه آزادی، پویایی اقتصادی و اجتماعی است.
فرقه دمکرات آذربایجان خواهان مشارکت در انتخاباتی است که بتواند نمایندگان واقعی مردم را به نهاد های انتخابی و قانونگذاری بفرستد و در سازندگی میهن و منطقه مشارکت مستقیم داشته باشد.
زنده و پایدار باد همبستگی ملل در گستره ایران
پیروز باد مبارزه دیرینه و پیگیر فرقه دمکرات آذربایجان برای آزادی، آبادی و عدالت اجتماعی
کمیته مرکزی فرقه دمکرات آذربایجان
اسفند ماه 1402
