پزشکیان در آستانه دور دوم مذاکره با نمایندگان آمریکا گفت: حل اختلافات در گرو صلح، گفت‌وگو و مشارکت مردمی است.
دکتر مسعود پزشکیان، در دیدار با رؤسای دانشگاه‌های علوم پزشکی، بر نقش محوری دیپلماسی، هم‌گرایی منطقه‌ای و مشارکت مردمی در عبور از بحران‌ها تأکید کرد. او تصریح کرد: «اگرچه دولت مسیر خود را به مذاکرات گره نزده، اما برای تحقق صلح و ثبات از هیچ تلاشی دریغ نخواهد کرد.»
پزشکیان در اظهاراتی صریح، با اشاره به وضعیت نابرابر در سطح جهانی، از نقش محوری صهیونیسم و استانداردهای دوگانه غرب در برخورد با پدیده تروریسم انتقاد کرد. او گفت: «ما قربانی ترور هستیم، اما در برابر تروریسم دولتی و جنایات آشکار، تنها با شعار حقوق بشر مواجه می‌شویم.»
وی همچنین بر مسئولیت‌پذیری دولت در قبال معیشت، روان و سلامت مردم تأکید کرد و گفت: «هر عاملی که آرامش زندگی مردم را به‌هم می‌زند، باید اصلاح و مدیریت شود؛ این مسئولیتی فراتر از حوزه درمان است.»
در همین راستا، سفر عباس عراقچی به مسکو و دیدار با ولادیمیر پوتین و مقامات ارشد روسیه، پیامی از سطح عالی نظام به همراه داشت که بر راهبردی بودن روابط تهران-مسکو تأکید می‌کرد. گفته می‌شود توافق جامع راهبردی دو کشور نیز به‌زودی در مجلس به تصویب خواهد رسید.
هم‌زمان، سفر تاریخی خالد بن‌سلمان، وزیر دفاع عربستان و برادر ولیعهد سعودی، به تهران، حامل پیام پادشاه سعودی برای تقویت روابط بود. دیدارهای او با رهبر، رئیس‌جمهور و مقامات امنیتی جمهوری اسلامی ایران، نشانه‌ای از عزم ریاض برای همکاری و خروج از تقابل سنتی با تهران است.
تحلیل‌گران معتقدند سفر بن‌سلمان به تهران، هم‌زمان با احتمال آغاز دور جدید گفت‌وگوهای غیرمستقیم ایران و آمریکا و سفر احتمالی ترامپ به عربستان، می‌تواند زمینه‌ساز نقش‌آفرینی سعودی‌ها در میانجی‌گری باشد. برخی کارشناسان بر این باورند که عربستان در پی تثبیت موقعیتی متوازن در نظم جدید منطقه‌ای است؛ نظمی که بیشتر مبتنی بر تعامل است تا تقابل.
یکی از تحلیل‌گران آمریکایی با اشاره به این تحولات گفت: «روابط تهران و ریاض می‌تواند به یکی از ارکان نظم جدید خاورمیانه تبدیل شود؛ نظمی که به‌جای دوقطبی‌سازی، بر همکاری و هم‌گرایی استوار خواهد بود.»
حضور هم‌زمان مقامات عالی‌رتبه از ایران، روسیه، عربستان و نیز مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در تهران، تصویری از دیپلماسی پرتحرک و چندلایه ایران به نمایش گذاشته است. این تحرکات، آـیا نشانه‌ای از آمادگی تهران برای ایفای نقشی سازنده در معادلات منطقه‌ای و بین‌المللی است؟
آیا جمهوری اسلامی در حال بازتعریف نقش خود به‌عنوان بازیگری مسئول، مبتنی بر کاهش تنش، صلح‌گرایی و تعامل سازنده است؟ آیا همه جناح‌های حاکم بر ایران به این نتیجه رسیده‌اند که «برای حل مشکلات مردم، باید منافع گروهی را کنار گذاشت و با هم‌افزایی داخلی، مسیر تازه‌ای برای عبور از بحران‌ها گشود؟ آینده نه‌چندان دور، معلوم خواهد شد!
