محمد رسول‌اف کارگردان سرشناس کشورمان، در گفتگو با ماهنامه حق ملت گفت: نمی‌خواهم بخشی از رقابت بر سر ابتذال باشم
نگذاشته ام این احساس درماندگی و گیر افتادن به من غلبه کند. وقتی این حس در من تشدید می شود از خودم می پرسم از نظر وضعیتی که در آن هستم، چه فرق بزرگی میان من و هر شهروند دیگر ایرانی وجود دارد؟ همه ما تقریباً در همین وضع هستیم.
خیلی ها به خود حق می دهند بگذارند و بروند. از این عده برخی هم که می مانند یا ساختار را پذیرفته اند یا امکان رفتن ندارند. گروه کوچکی هم در تلاش برای اصلاح ساختارند. اما نکته ای که جای نگرانی دارد این است که در منظر عمومی اقدام آن گروه کوچک برای اصلاح ساختار، تلاش بی حاصل و نتیجه است.
پس از نمایش فیلم «لِرد» در هفتادمین جشنواره کن روزنامه نگاری در یکی از روزنامه های اصلاح طلب نوشت که (نقل به مضمون) اگر رسول اف اینقدر حالش بد است چرا از ایران نمی رود تا هم خیال خودش راحت شود هم خیال ما!
نتیجه عملکرد حاکمیت طی این سالها از بین رفتن احساس همدلی و مسئولیت پذیری مردم نسبت به محیطی است که در آن زندگی می کنند. حالتی که می توان از آن به عنوان «بی مسئولیتی سازمان یافته» یاد کرد.
به عنوان یک فیلمساز فکر می کنم وقتی رابطه ام با فرهنگ زادگاهم قطع شود، تولید فیلم تقریباً برایم بی‌معنی می‌شود. چون در این حالت تبدیل به تکنسینی می‌شوم که قرار است تنها درباره بخش های تکنیکی فیلم تصمیم بگیرد.
یک شب تصمیم گرفتم همراه دخترم حوالی خانه قدم بزنیم و برایش توضیح دهم که هرکس به زندان محکوم می شود الزاماً آدم خطاکاری نیست. آن شب هنگام پیاده روی مقدمه چینی مفصلی کردم تا حکم دادگاه بدوی را به او بگویم. اما پیش از آنکه من چیزی بگویم متوجه شدم او از رای دادگاه اطلاع دارد.
فیلم ها و تولیدات روی پرده نشان می دهد در جریان اصلی سینمای ایران رقابت بر سر ابتذال است. من هرگز نمی خواهم بخشی از این رقابت باشم.
منبع: کانال تلگرامی رسول اف
توضیحی کوتاه در مورد این هنرمند مردمی:
محمد رسولاُف، تهیه‌کننده،نویسنده فیلم‌نامه و کارگردان مستقل ایرانی متولد سال ۱۳۵۱در شیراز و از اعضای آکادمی اسکار است. او فعالیت هنری خود را در هشت ساله‌گی و در کنار پدرش به عنوان بازیگر در گروه‌های نمایش آزاد در شیراز آغاز کرد و فعالیت در تئاتر را با نویسنده‌گی و کارگردانی ادامه داد. علاقهٔ او به فیلم‌های مستند باعث ورودش به سینما شد. رسولاُف دانش‌آموختهٔ علوم اجتماعی است. نگاه نقادانه او از نخستین فیلم‌هایش، او را در برابر دستگاه ممیزی حکومت ایران قرار داده است. او تاکنون هفت فیلم ساخته که هیچ‌کدام در ایران اجازه نمایش عمومی نیافته است. در پی حوادث پس از انتخابات خرداد ۱۳۸۸، محمد رسولاُف و جعفر پناهی در حال فیلمبرداری صحنه‌هایی از یک فیلم به همراه کلیه عوامل تهیه و تولید حاضر در محل فیلمبرداری بازداشت شدند و او پس از محاکمه در آذر ماه سال ۱۳۸۹ به مجموعاً شش سال حبس محکوم شد. در دادگاه تجدید نظر، حکم زندان او به یک سال کاهش پیدا کرد. در سال ۱۳۹۰ ممنوعیت خروج وی از ایران، به دلیل نمایش فیلم ‘به امید دیدار ‘ در شصت‌و‌چهارمین جشنواره فیلم کن لغو شد اما او موفق به حضور در این رویداد نشد.
پس از ساخت فیلم ‘دست‌نوشته‌ها نمی‌سوزند ‘ (۱۳۹۲) و نمایش آن در شصت‌و‌ششمین جشنواره فیلم کن، در شهریور ۱۳۹۲مجدداً پاسپورت و وسایل شخصی او در فرودگاه تهران ضبط شد. یک سال پس از انتخاب حسن روحانی گذرنامه رسول‌اف به او بازگردانده شد. پس از دو سال او موفق به دریافت پروانه ساخت از وزارت فرهنگ‌و‌ارشاد اسلامی شد و فیلم ‘لرد ‘ را زمستان ۱۳۹۴ مقابل دوربین برد. مسئولین انتخاب سی‌و‌پنجمین جشنواره فیلم فجر حاضر به نمایش این فیلم نشدند. اما در پی درخشش فیلم ‘لرد ‘ در هفتادمین جشنواره فیلم کن بار دیگر در سال ۱۳۹۶ گذرنامه محمد رسولاُف ضبط و او به دادگاه انقلاب احضار شد و دو سال بعد ۱۳۹۸به به اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام، رای محکومیت او به یک سال زندان از دادگاه بدوی، همراه با دو سال ممنوعیت از خروج از کشور و محرومیت از فعالیت‌های سیاسی اجتماعی به وی ابلاغ شد.
