در پی بحرانی شدن وضعیت دریاچه ارومیه و افزایش نگرانی‌ها از احتمال خشک شدن کامل این زیست‌بوم آبی، شهروندان و فعالان مدنی آذربایجانی با انتشار بیانیه‌ها، دیوارنویسی گسترده در سطح شهرها و نقد جمهوری اسلامی در شبکه‌های اجتماعی، به عملکرد حاکمیت نسبت به این دریاچه اعتراض کردند.
هفته گذشته، تعدادی از فعالان مدنی و کنشگران محیط زیستی استان آذربایجان غربی با انتشار بیانیه‌ای خطاب به مسئولان جمهوری اسلامی، با اعلام نگرانی از وضعیت وخیم دریاچه ارومیه نوشتند که اگر مسئولان اقدامی «کارشناسی و اورژانسی برای احیای نگین آبی آذربایجان» انجام ندهند و صدای «بیانیه‌ها و هشتک‌ها» شنیده نشود، آذربایجان «نظاره‌گر مرگ این عزیز خویش نخواهد ماند و در کف خیابان‌ها صدای تظلم خواهی‌اش را به گوش جهانیان خواهد رساند.»
در یک هفته گذشته و در پی انتشار این بیانیه، شهرهای ارومیه، نقده (سولدوز)، خوی، میاندوآب، تبریز و تکاب، شاهد تکثیر و توزیع گسترده این بیانیه و دیوارنویسی‌هایی با مضمون اعتراض به بی‌اعتنایی جمهوری اسلامی به احیای دریاچه ارومیه در سطح معابر عمومی بود.
دریاچه ارومیه در شمال غربی ایران و بین استان‌های آذربایجان غربی و شرقی قرار دارد. این زیست‌بومِ آبی به دلیل برخورداری از ویژگی‌های منحصربه‌فرد اکولوژیک، در سال ۱۳۴۶ به‌عنوان «منطقه حفاظت‌شده»، در سال ۱۳۴۹ به‌عنوان «پارک ملی» و در سال ۱۳۵۵ از سوی «یونسکو» به‌عنوان «ذخیره‌گاه زیست‌کره» ثبت شده است.
این دریاچه کمتر از ۲۵ سال پیش با حدود شش هزار و صد کیلومترمربع وسعت، بزرگترین دریاچه داخلی ایران و دومین دریاچه آب‌شور جهان بود. اکنون اما دریاچه ارومیه با از دست دادن بیش از ۶۰ درصد مساحت و ۹۰ درصد از حجم آب خود در آستانه خشک شدن کامل و تبدیل به یکی از بزرگترین منابع تولید ریزگرد در خاورمیانه قرارگرفته است.
